KIMBRO – SERBËT
( Emigrimi i pesëmbëdhjetë)
Serbët erdhen nga Karpatet lindore apo nga Galicia lindore, mes Polonisë dhe Ukrainës, por jo nga Serbenlandi prané Elbës (siç e përmend Kaspar Zeusi), në zonën poshtë Savës dhe Moravës. Ashtu siç kishin qenë fqinjë të gepidëve nga ana lindore në Sllovaki, ata u bënë sërish fqinjë të tyre të lindjes në Panonin e Jugut, gjatë një kalimi të serbëve të Elbës nëpër Bohemi, Mahren dhe Hungari dhe përmes një numri ter madh popujsh luftarakë, të cilët nuk paraqesin një rëndësi historike, por edhe serbët e Elbës përjetuan plaçkitjet e avarëve. Fjala “suir”, “Saar” apo” Sauer” do të thotë ” ujë” dhe “suir ibh” do të thotë: “vend me ujë”, pra, një vend pranë Elbës, si bashkim i degëve të Dravës, Savës, Danubit, Theisit dhe Moravës. Fjala “suir” nuk është fjale sllave, siç shkruan Dobrowsky, por as fjalë gjermane, por fjalë e vjetër kelte e sjellë nga bojët ( bogët) galikë në jug të Hungarisë, pasi këta u vendosën si skordiskët përpara bizantinëve dhe romakëve në Sklavoni dhe Schartag dhe mbajtën “gjak”- in të pastër nga dyndjet
sllavo – serbe. Ndërkaq, serbët mund të llogoriten vetëm Deri nën Alpet sllave, por ata u përhapën edhe deri në Malin e Zi dhe u bënë pengesë për përhapjen e mëtejshme të kroatëve drejt jugut, gjë që ndikoi gjithashtu edhe tek shqitarët që banonin më në jug.
Serbët dhe malazezët që rrjedhin nga zonat e Kiev-it dhe nga trojet e Ruthen – it, së pari janë të kimbët e
shumëpëformlur, pasi si ” kimerë” ata ishim të vendisur më parë në detet Asowschi, si ” drevër”apo “trerë” në Dnieprin e sipërm, si ” trerë” apo përsëri si ” kimerë” ata shkretuan Azinë e Vogël; më pas u dëbuan nga sarmatët dhe shkuan drejt Elbës së poshtme dhe që andej si kimbër, dhe ambronë shkuan drejt Galisë dhe Italisë, ku u mundën nga Mariusi
. Këtu duket që ashtu si në rastin e kroatëve gepidë, nuk kanë të bëjmë më popujt të rinj, të cilët papritmas shfaqen nga largësi të panjohura, por me popujt të njohur nga kohët e romakëve dhe grekëve, të cilët ndërruan vetëm Emrin e tyre sipas popujve që kohë pas kohen ishim në kontakt me ta, pasi gjithnjë emrat apo emërtimet vihen vetëm nga popujt fqinjë për t’i dalluar, rrallé ndodh që nuk mund të vetëpagëzohet apo një djalish t’i vërë vetes një nofkë.
Siç rezulton nga dokumente e vjetra, historia e veçanta serbe dhe krishtërimi i tyre është i njëjtë me atë të kroatëve, të cilën Kaspar Zeusi e ka trajtuar në mënyrë të hollësushme në librin e tij ” Gfrorer’s Byzantiischen Geschichten”, plotësuar dhe vazhduar nga Profesor Weis në Graz.
“”””””””””””””””