14.5 C
Tiranë
E enjte, 6 Shkurt 2025

Me penen brilante te Hasan Elshani Shkrimtar, poet, përkthyes…

KIMBRO – SERBËT

( Emigrimi i pesëmbëdhjetë)

Serbët erdhen nga Karpatet lindore apo nga Galicia lindore, mes Polonisë dhe Ukrainës, por jo nga Serbenlandi prané Elbës (siç e përmend Kaspar Zeusi), në zonën poshtë Savës dhe Moravës. Ashtu siç kishin qenë fqinjë të gepidëve nga ana lindore në Sllovaki, ata u bënë sërish fqinjë të tyre të lindjes në Panonin e Jugut, gjatë një kalimi të serbëve të Elbës nëpër Bohemi, Mahren dhe Hungari dhe përmes një numri ter madh popujsh luftarakë, të cilët nuk paraqesin një rëndësi historike, por edhe serbët e Elbës përjetuan plaçkitjet e avarëve. Fjala “suir”, “Saar” apo” Sauer” do të thotë ” ujë” dhe “suir ibh” do të thotë: “vend me ujë”, pra, një vend pranë Elbës, si bashkim i degëve të Dravës, Savës, Danubit, Theisit dhe Moravës. Fjala “suir” nuk është fjale sllave, siç shkruan Dobrowsky, por as fjalë gjermane, por fjalë e vjetër kelte e sjellë nga bojët ( bogët) galikë në jug të Hungarisë, pasi këta u vendosën si skordiskët përpara bizantinëve dhe romakëve në Sklavoni dhe Schartag dhe mbajtën “gjak”- in të pastër nga dyndjet
sllavo – serbe. Ndërkaq, serbët mund të llogoriten vetëm Deri nën Alpet sllave, por ata u përhapën edhe deri në Malin e Zi dhe u bënë pengesë për përhapjen e mëtejshme të kroatëve drejt jugut, gjë që ndikoi gjithashtu edhe tek shqitarët që banonin më në jug.
Serbët dhe malazezët që rrjedhin nga zonat e Kiev-it dhe nga trojet e Ruthen – it, së pari janë të kimbët e
shumëpëformlur, pasi si ” kimerë” ata ishim të vendisur më parë në detet Asowschi, si ” drevër”apo “trerë” në Dnieprin e sipërm, si ” trerë” apo përsëri si ” kimerë” ata shkretuan Azinë e Vogël; më pas u dëbuan nga sarmatët dhe shkuan drejt Elbës së poshtme dhe që andej si kimbër, dhe ambronë shkuan drejt Galisë dhe Italisë, ku u mundën nga Mariusi
. Këtu duket që ashtu si në rastin e kroatëve gepidë, nuk kanë të bëjmë më popujt të rinj, të cilët papritmas shfaqen nga largësi të panjohura, por me popujt të njohur nga kohët e romakëve dhe grekëve, të cilët ndërruan vetëm Emrin e tyre sipas popujve që kohë pas kohen ishim në kontakt me ta, pasi gjithnjë emrat apo emërtimet vihen vetëm nga popujt fqinjë për t’i dalluar, rrallé ndodh që nuk mund të vetëpagëzohet apo një djalish t’i vërë vetes një nofkë.
Siç rezulton nga dokumente e vjetra, historia e veçanta serbe dhe krishtërimi i tyre është i njëjtë me atë të kroatëve, të cilën Kaspar Zeusi e ka trajtuar në mënyrë të hollësushme në librin e tij ” Gfrorer’s Byzantiischen Geschichten”, plotësuar dhe vazhduar nga Profesor Weis në Graz.
“”””””””””””””””

Grekët e vjetër

Grekët e ashtuquajturit ” graikoi”, stërgjyshërit e albanëve apo të gegëve, gjenden sot ended atje, ju kishin banuar që nga kohët e Zeusit dhe Kronosit, sepse vetëm ako racë u zhvilliar në klimën dhe kushtet e atyre trojeve. Humbim vetëm gjuha klasike e grekëve, pra një përzjerje e gjuhës Pellazgët dhe albane, e cola u zhvilliar në dy dialektet e saj krysore, dialektin atikas dhe atë doriko -eolik.

“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””

GEGET-

apo siç quhen ndryshe, Ilirët

( pra banorët e maleve , fjala ka prejardhjen nga fjala “Iwr”- “lur”, që do të thotë ” mal”, ” shkëmb”) në kohët më të lashta, pra, para emigrimit të arëve apo titanëve ( nga Media dhe Afrika lindore) dhe përpara ardhjes së Lingurëve të vegjël apo sikulëve ( nga jugperëndimi ). banonin në të gjitha pjesët malore përqark Adriatikut, sepse Ilirë apo gjigantë nuk quheshin në kohët e lashta vetëm epirotët apo shqiptarët e sotëm, por edhe panonët, norikët, tauriskët në Alpet lindore, breunët dhe genauët në Tirolin e sotëm rreth breneros , dhe së fundmi thuhet se edhe n⌂ fushat e flegrejve mbi Vezuv apo në Kumën e vjetër gjigantët duhet të janë mposhtur nga një fis i herkulëve.

“””””””””””””””””””””

HELENA
Me jetu në përjetësi,
Me fjalë të zjarrta plotë magji,
Se do më duesh me afsh e zjrr,
Po s’me shuen etjen e jotja fjalë.
Buzët ti ven mbi timen gojë,
Der sa fryma t’na mbarojë.
Unë shpirtin tand ta pi dua n’gotë
Dhe etja prap s’shuhet, është e kotë.
Mos u beto, po ti puthje më jep,
betimin tënd nuk, e besoj, hesht !
E embël fjala jote, po s’ka krahasim
më puthjen në buzë me rrembim.
Puthjes i besoj puthjes që më dhe
fjalët flturojnë e nuk na nxeh !
Betohu, e dashur sa të duash,
S’ubesoj atyre kur t’mi thuash

Por kur kokën ve në gjinin tënd,

atëhere po , besoj e i lumtur do jem.

Atëhere besoj në Ty, e dashura, unë

Se m’do përjetësisht e ndoshta më shumë

“””””””””””””””””””””
Gjin Musa
Gjin Musahttp://dritare.info/
Dritare.Info Gjin Musa, Botues
Shkrimet e fundit
Lajme relevante

LINI NJË PËRGJIGJE

Ju lutemi shkruani komentin tuaj!
Ju lutem, shkruani emrin tuaj këtu

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.