Vërejtje mu bë, dhe mirë e menduan,
Ti Moza shumë trishtë, tani po na shkruan,
Po tregoja jetën, vërtetë në realitetë,
Por tani do t’ju themë, se do ta qëndis vetë,
Vërtetë duhet të shkruaj, dhe me pakë humor,
Lapsin edhe fletën, unë i kamë në dorë,
T’ju shkruaj, për bukën që morra te furra,
Aman, haj medet! Se na u zemëru Sula,
Shkova të blej uijn, poshtë te dyqani,
Po si nuk e kishte hap, ai dreq shejtani!?,
Desha të furnizohem, me ilaç e sapunë,
Sa me pa Limonja, ç’u zemërua shumë
Shkova te lokali të pija një kafe,
Më panë me inatë ,ik e mos na bën llafe!
Pastaj i trokita, derës te komshiu,
S’kishte ndërment ta hapte, më shihte nga syu,
Futem në shtëpi, punët për të mbaruar,
Ata t’shtëpisë m’thanë, ik lajë ato duar,
Si i mbarova të gjitha, u ula në karike,
Ti do të dënohesh, tani po na ike!?
Çfarë të bëj e mjera, në këto ditë të rralla,
Tani ri e ulur dhe shkuaj përalla,
Na ishte se ç’na ishte, u them këtë herë,
Se nuk më lënë të shkel, në asnjërën derë
Moza Reçi Shehi
Datë, 22/03/2020
Haresë….
Sa e gjatë dhe vrazhët, qenka kjo jetë,
Edhe vetë nuk e ndjeva, kurr vërtetë
Ikën vitet një nga një, pa i kuptuar,
Sa njerëz, në këtë botë, më kanë haruar,
Shumë rallë për mua, ata u kujtuan,
Edhe kurr i kërkova, shumë u vonuan,
Disa morën rrugën, e shkuan diku largë,
E tjerë kanë bërë, sikur më kanë dashtë,
Sa herë unë shkela mbi fajin, që kurr se bëra
Me mërzitjen time kënaqej, njerëzi e tëra,
Disa edhe emrin ma kanë haruar,
Disa u larguan, ngadal pa u kuptuar,
Disa ikën shumë largë, shkuan në kurbetë,
Disa ngarkuan mushkat, e ikën në qytetë,
Për disa që janë larģë, vërtetë ndiej mallë,
Disa të takojnë vetëm kur kanë hallë,
Kjo botë vërtet qenka, gënjeshtër e mirë,
Të bën të duash e të vraposh, me pahirë,
Të jep në jetë ,hidhërime e gëzime,
E pastaj të thotë, eja në botën time,
Moza Shehi
Darë, 21/03/2020
Do të shkruaj….
Muza si lumë, nga zemra më buronë,
Me gjilpërën e mendjes, do të qëndisë gjithmon
Do shkruaj, për qiellin e do shkruaj për tokën,
Do të shkruaj me lotë, për atë që më bëri kokën,
Për aromën e luleve, që çelën në pranverë
Për kokrat e ëmbla, që i presim ne përherë,,
Për njerëzit e mirë, që në parajsë shkojnë,
Dhe lutjet për Zotin, nuk do më shterojnë
Do desha kurr, mos reshtë për të shkruar,
Për malet me dëborë, që rrjedhin uijn e kulluar,
Për vajzat gjeraqina, që lozin me hënën,
Do të shkruaj me mallë, për babën e nënën,
Unë kurr s’të urreva, ty o marsë i bekuar,
Ti gjithmon shi ke e rrjedhë, si lotë i kulluar,
Seç u futë nëpërka, këmbë kryq është shtruar,
Ishte e uritur nga dimri, që keq kishte jetuar,
Më ngeli e skalitur, thellë në zemër e shpirtë
Gjurmë të mëdha dhimbje,vështirë që ti fshishë
Këto netë të zymta, që veç re të zeza kishë
Unë kurr s’të urreva, o marsi ynë i trishtë,
Do ti shkruaj, portës që shkela përditë,
Djalin dhe vajzën që i rrita si sytë,
Do ti shkruaj vëllait e do ti shkuaj motrës ,
Do shkuaj për yjet e gjithë qënjen e botës,
Moza Reçi Shehi
Date, 28/03 /2020