Ne vitet e demokracis linden talentet e reja ne te gjitha fushat e jetes.Pozia tashma ka hyre ne ç’do familje,secili apo secila shprehe ne formen e vete ate qe ndjen,large friges dhe paragjykimit.Mu dha mundesia qe te jeme pjes e jetes poetike, po nga vete profesioni si botues dhe gazetar,vertet eshte kenaqesi kure kalon me qindra krijues nga te gjitha trevat shqipfolse.Poetja Dibrane Moza Shehi vjen disi e fuqishme ne krijimtarin e saje,ashtu si dallga e detit qe merre perpara ç’do gje edhe Moza kerkon te prek gjithçkahin qe na rrethon ne jeten e perditsheme.Suksese poetes ne fjale…Gjin Musa,gazetar
Po kushe eshte poetja MOZA SHEHI RECI?
Merimoza Moza Reçi Shehi. Sot poeteshë Shqipëtare Kombëtare. Lindur në Peshkopi dhe banuese në Tiranë.
.Autore e 3 librave.Vlerësuar me shumë Mirnjohje dhe Çertifikime Kombëtare
Rrjedhë nga një familje fisnikësh brez pas brezi. Intelekti në familjen time ,ështē trasmetuar ndër breza. Në gjurmët e gjyshit eci babai i im, Ivzi Reçi, Një njëri ,tepër intelektë dhe në atë kohë i shkolluar. E them me plotë gojën se ai ka qenë studjoz për vete. Besoj se pjesën më të madhe të librave të boruara ,ne gjuhen shqipe i ka lexuar. Figura e tijë, njihet nga bashkëfshatarët e qytetarët e vendit tim. Me frymën e dijes dhe kulturës na rriti të katër fëmijët. Sot secili nga fëmijet shquhet për kulturën e trasmetuar nga dy prindër të mrekullueshëm. Jeta ime me veshtirësit e kohës, unë mudova te integrohem e te shkollohem, ashtu siç kishin dëshire ata prindër të mirë.
Profesioni im është inxhiniere, por unë gjithmonë kamë qenë e lidhur me fushën e artit.
Kam kēduar kurr kam qenë në shkollën tetëvjeçare dhe të mesme, Jamë një dashamirese e mirfilltë e librit, E them se është shoku më i mirë për mua. Sidomos më teheqin literaturat shkencore
Poezia ,ka qenë pjesë e jetës time. Jamë fanse e poezisë. Deri kurr një ditë më lindi dëshira të shruaj , Ëndra ime ka qenë të vshkruaj një libër për pemën e familjes time,.Dhe shumë shpejtë do ta shkruaj.
“”””””””””””””””””
Lokomotiva e kohës!
Lokomotiva e kohës, pa dashje, në monotoni ndaloi.
Bota e mundur, nga një virus mikroskopik u gjunjëzua,
Pa u kuptuar, ikën të gjithë lëvizjet gjikgande, e u ndalën në haresë,
Shkencëtarë mendje hollë , i kanë drejtuar sytë nga qielli,
E Zoti, sheh këndëshëm lëvizjet kuturu, të këtij njerëzimi,
Lëshoje dorën tënde , e këputi shpirtin atij që e krijoi,
Ti je shkakëtari, që na solle në këtë botë të trazuar,
Përse tani na harove, o Zoti ynë, a po diku gabuam me ty?
Lëshoje dorën tënde të artë, e ledhato zemrat që po vuajnë!
O Zotë, lëshoje dorën, e nën mëshiren tënde, na jepë jetën e munguar!
O Zotë, lëshoje dorën ,e mbjellë farën ,që vetë e ujit me ujë të bekuar!
O Zotë, lëshoje dorën, e na bën që ti kthehemi kësaj jete mashtruese!
O Zotë, lëshoje frymën e artë, e mbaje tokën në dorën tënde!
O Zotë, fali se lakmija, në shekuj e prishi njerëzimin pa kuptuar!
O Zotë, mos na dërgo më, botën në fillim , se vështirë do të ishte!
O Zotë, fale njerëzimin, se bota e zhurmëshme i çoji të të harojnë ty!
Ti bëre o Zoti ynë, që uji i kristaltë të rrjedhë nga qielli ,
Tokës i dhe hijeshinë, bukurit, me aromën e pashterëshme, për gjallesat,
Me ajrin e frymës tënde njerëzia , ushqehet pa u ndalë, çdo sekondë,
Këto gjurmë pikēllimi, është e vështirë të fshihen nga njerëzimi,
Do të shkruhen, në ditarin e shkekullit, me breza do të zvaritet,
Do të tundet bota, e në leksone studëntësh, do të duket si imagjinatë,
O dorë e fëlliqur e shkencës, ku të shkoi mendja jote, të shpikësh kolerën!?
E ti ngërdheshesh, duke qeshur, nën fshehtësin e shpirtit tënd të ligë!
A nuk dije, o njeri, se dhe vetë Zoti béri kurban ,një dele për njeriun ?!
E ti dole mbi Zotin, për me e sfidu, po ai të krijoj, o ligësia e shekullit,!
Dënimi jotë do të jepet, vrerë do të vjellin brezat e tu, pa pushim,
Prehje nuk do të gjejë kurr shpirti yt, në dy botë,
Duro, o njeri, se ditë të bukura do vijnë, e do çelin lule përsëri,
Lokomativa e jetës, prapë do të fillojë, zhurmën e pëditëshme pa mbarim,
Moza Reci Shehi
Datë, 17/03 /2020
