“DENANCOJE”
Pushtova trupin me njolla
të nxira
të fshija lotët në fytyren
e çarë
se ndalja dotë xhelatin
e mallkuar,
ai s’ishte i huaj ishte
im atë..
I kisha dhe unë dy duart
të vogla,
doja ta goditia ta çoja
në varrë,
por duart e mija ishin
të vogla
me duart tij më godiste
më pare.
Të godiste ç’do ditë me duar me shishe,
gjaku të rithte ty litarë
o nënë bertisja unë
e tmerruar,
në trupin tënd dhuna
s’u ndal,
Mjekoja me puthjet,
plaget e tua.
Të përgjerohesha unë
duke qarë
përse e duron ktë pijanec
të mallkuar,
denancoje moj nënë
bëje sa më parë.
Sot s’jam fëmijë kujtoj
dhimbjen tënde
dhunën mbi trupin
tënd të gjorë
E bente im at si te ishte
i huaj,
mbi trupin tënd ç’do ditë
ngrinte dorë.
Stop thash një ditë
Telefonit i rashë
policia e morri e prangosi atë,
ta provoi tashme
lirin e privuar,
ta ndjej familjen
që se ka më..
nga (Meri Mezini)
“NGELET VEÇ NJË ËNDËRR”
Kush s’qau
kur humbi dashurinë,
e para e dyta Ikën,
më s’vijnë.
Kush tha që bota
nuk mu përmbys
mua,
kush qau si rrodhi loti
përrua
Nga dhimbja e hubjes
së dashurisë
kujt s’ju shkul zemra
nga trupi ju grisë.
Kush tha nga ju
s’u mërzita kurrë!
“Gënjen”…..
Kushdo që je ti
femër apo burrë.
Unë nuk mallkova
kur iku dashuria,
as’ mbrapa saji
nuk renda kurrë,
durova dhimbjen,
që mori shpirti,
e shtrëngova zemrën
e bëra gurrë..
Po ty të dhëmbi
vallë si unë?
Kushdo që je ti
femër apo burrë?
“Gënjen”
kur thua
s’më bëri përshtypje.
ndjenja vret shpirtra,
s’shërohet do vite.
Vetem nga ndjenja
njeriu ndjen mbytje,
ajri i thahet bota
i përmbyset.
ai ndihet i humbur
zemra merr krisjet.
Jeta vazhdon
ne do ecim
me hapa në botën
e lirë,
brenda në thesaret
e shpirtrave të trazuar,
do jet veç një ëndërr
ç’do kush e ka kaluar…
nga(Meri Mezini)
Puthjet e natës…
Nata na mbuloji nën krahët
e saj
Trupat puthitur rinin
të dy,
si ombrellë rrinte hëna
nën hijen e saj,
puthjet morën njëra-tjetrën aty…
Unë heshta nuk fola,
nuk mora a’s frymë,
A’s ti nuk fole, heshte
si unë,
më flisje me puthje
mbi trupin tim,
unë ndjeva magjinë
që se kisha ndjerë kurre..
Në cast pash hënë
ajo më buzëqeshi,
nata na lëshoi nga krahët
e saj,
Këtë natë të zjarrtë të epsheve tona,
Hëna dhe Qielli janë
dëshmitarë….
Doja te ikja nga krahët e tij,
të vrapoja në errësirën
e asaj nate,
Por zemrën e zuri ngërçi,
u m’pi,
unë gela pengu asaj nate….
nga (Meri Mezini)..
