Vetmia është parajsa e njeriut! – tha ajo
Vetmia është skëterra e njeriut! – ia ktheva unë
Por ajo ma preu fjalën në mes
-Mirëmëngjes o interes
O trëndafili me ves
-Është shumë e përpjetë
Të gjesh atë që do vete
E ta gëzosh përjetë – i thashë
-E ke gabim o miku im
Se vetmija është parajsë
Askush s’të kërkon hesap
As më jep, as të të jap -tha ajo
-Atëherë fajin e paska perëndia
Që ka bërë të tilla çudira
I ka dhënë bekimin njeriut
Të bëjë pallën e ariut
NUK MUNDEM
Më ka marrë malli vërtetë
Të shijoj gjellë gruaje
Megjithëse gatuaj vetë
Tjetër supë tjetër fasule
Njerëzia janë bekuar
Që ta bëjnë jetén në çifte
Sepse dimri kërkon zjarrë
Që të ngtohë shpirtin ndër vite
Po mallkimit çfarë t’i bëjmë
Që na ndjek hap më hap
Thashethemet nuk na lenë
Jetën tonë ta bëjmë zap
Dhe mbillet kudo urrejtje
Ta urrejmë dashurinë
Të mos vijmë kurre ne vehte
Ta largojmë mirësinë
Dhe krijohet konfuziot
Nuk ja vlen të bëhemi çift
Më dëgjon a s’më dëgjon
Mbetemi si gomar pa bisht
Ndaj vetmia dashurohet
Dhe pëlqehet të jesh vetëm
Sepse tjetri nuk dëgjohet
Kur të thotë bëjmë tjetrën
Dhe gëzojmë këtë vetmi
Që na bë të fkasim me vehte
Pijmë nga një gotë raki
Me sebepe e pa sebepe
Mallkim që të vret është jeta
Në vetmi kur shporti vuan
Por edhe e vërtrta
Mbetet ëndërr që të zgjon
Dhe lajthit i ziu njeri
Për çorbën që ka gatuar
Ha e pi e bjerë e fli
Mos mendo më për tu zgjuar
Se kjo jetë në vetmi
Është mallkim i djallëzisë
Qe sundon për çdo njeri
Që ka fatin e vetmisë
Prandaj kënga vajton
Mora rrugën për Janinë
Isha vetëm
Bashkë me arabaxhinë
Por vetëm
Etj!
Mora rrugën për kurber
Medet o shokë medet
Kërkoja çfare dua vet
Belaja kudo më gjet
Gjeta dhallin me brirë
Hëngra bukë me shëllirë
Ndaj ju thashë…
“””””””””””””””””
EH MORE TAKU
