Zogjtë shtegtojnë larg
Ka kohë që në udhëtimin e tyre
zogj gjigandë prej hekuri kanë bashkëudhëtarë
Mbi qiej të muzgët ,tymnajë qytetesh modernë ,
U ikin klithmës gërvishtëse të asfalteve ,lart, ngrihen lart.
Nuk deshëm ta mësonim gjuhën e tyre,
mbase dicka do ndryshonim:
Për shëmbull: të mos u mbyllim lirinë në kafaz
Për shëmbull: t’i ndryshknim plumbat për gjah.
Ikin zogjtë,në kërkim të planetit pa njerëz
Karma gijotinash,kthyer drejt vetvetes,
Ikin paqësorët, në pritje të paqes,
Mbi malet e detet,si mirazh pas perëndimit të diellit
Zogjtë shtegtojnë larg.
@Mirela Leka Xhava
Les oiseaux migrent au loin
(Pour la protection des animaux)
Cela fait longtemps depuis leur voyage
les oiseaux de fer géants ont des compagnons
Au-dessus des cieux crépusculaires, la fumée des villes modernes,
Ils échappent aux cris de grattement de l’asphalte, ils montent haut.
Nous ne voulions pas apprendre leur langue, peut-être que nous changerions quelque chose :
Par exemple: n’enfermons pas leur liberté dans une cage.
Par exemple: laissez les balles de chasse rouiller.
Les oiseaux fuient, à la recherche de la planète sans humains
Karma guillotiné, tourné vers lui-même,
fuient, ces pacifistes en attendant la paix
Sur les montagnes et les mers, comme un mirage,après le coucher du soleil
Les oiseaux migrent au loin.
@Mirela Leka Xhava
“””””””””””””””””””””””
Pëllumbat
Duke bluar thërrimet mes gishtërinjve
në këto grimca të vogla lumturie për pëllumbat
Ulur në pëllëmbët e mia, krahët e mi, flokët e mi
Jam plot me ledhatime, paqe
Për kaq pak dashuri të dhënë
@Mirela Leka Xhava
“””””””””””””””””””””
EMIGRANTI
Avionët mbartin shpirtin qiejve
Me ankthin e lartësisë dhe zemrës shtrënguar
Kur duhet të kujdesesh për ritmin.
Anijet mbartin shpirtin deteve
Pulëbardhat e ndjejnë sa ngjasojnë
Mes tokës e detit,në përjetësi.
Trenat mbartin shpirtin shinave të ftohta
Trokitjet e zhurmshme dhe fishkëllimat
Ndalesa stacionesh me pritje malli.
Autostradat mbartin gjurmë shpirtrash
Psherëtimat kthyer në fantazma transparente
Pluskojnë lineareve të bardhë pafund.
Emigranti mes ardhjesh e ikjesh
Me shpirtin trazuar dhe zemër robëruar
Për tokën ku zbret, që quhet Atdhe.
L’ÉMIGRANT
Les avions transportent l’esprit sur les cieux
Avec l’anxiété de hauteur et le cœur serré
Quand doit soigner le rythme.
Les navires transportent l’âme sur les mers
Les mouettes sentent à quel point elles se ressemblent
Entre terre et mer, pour toujours.
Les trains portent l’esprit sur des rails froids
Coups et sifflets bruyants
Stations d’arrêt en attente de nostalgie.
Les autoroutes portent des traces d’âmes
Les soupirs se sont transformés en fantômes transparents
Linéaire blanc sans fin flottant.
