GJURMË
Është ndalur koha, s’shtyhet dita
Me hapat e vetmuar
Ankthi më ndjek, e s’di pse prita
Mëngjesin e harruar
S’më binden duart
Dhe s’di ku ngriu puthja?
Nuk mud të flas shpenguar
Çudi, nuk kthehet ikja !
Në sytë ku digjet ndjenja
Në buzët ku flet turpi
E dini ç’gjuhë flet dashuria?
Zjarrmi e dridhje trupi
E në çdo hap ,dehje e rrallë
Çdo gjurmë është një kujtim
Po mua thjesht më ngjan përrallë
A ndoshta hezitim !?
(Korce 1.12.2017 M .R )
“”””””””””””””””””””””””””””””
FLAMUR VALËZUAR
Ti,shpirtplasur Atdheu im
Dhe ti,shtegëtar i vonuar
Shih Shqiponjën si krenon
Në flamurin valëzuar .
Nën pemët e blerta
Fsheh dhimbjen si thikë
Zemër lodhur e shkreta
Vajton përditë .
I vetmi melhem mbeti
Edhe që i dha shpirt
Flamurin kuq e zi qëndisi
Me gjak trimërish .
Ju derdhet rrebeshi
Në plagën e hapur
Fustanellave grisur
Këlthet dhimbja trashur !
Ndaj, mbahu Flamur
Valvitu në Nëntore trimash
Ata nuk shohin me sy
Por ndjejnë shkrepëtimat .
“””””””””””””””””””””””””””””
TË NDAJMË DHIMBJET
Mbështetur tek një bosht
Jemi në dorën e zotit
Ndodh tragjedia, offff
Gërmadha dhimbje, i madh loti !
Vallë jetë të mara hua ?
Që përpeliten nën rrënoja
Të gjithë lutemi me mish e thua
Zot mbaj dorën, dhimbjen zvogëloja
Klithma ,që shkojnë në hapësira
Një thënie “hapur mbetet qielli”
Popull i gjorë.., mbetet me logorima
Ikën, jetë të pafajshme pa dalë dielli
Ku ndodhej mbështetja e boshtin ?
Ndoshta ,rrënojave ku nxori dhimbje
Disa të traumatizuar lotonin
Në kërkim të pjestarëve të familjes
Fati më i keq për ato viktima
Por dhe për ata që mbetën gjallë
Memorjes tmeri, frikshmëria
Në sytë e tyre do mbetet pranë
