Kthehu
kur mbrëmja të mbulojë dhenë,
kur hëna të harkohet,
si petale fshehur,
brenda guackës së perlave.
Kthehu kur të afrohet pranvera
të fshihemi liqenit t’gjelbërt,
të qëndrojmë thellësive,
si gurë të mbuluar nga myshqet.
Unë jam si shiu,
vij me erën e largohem.
Ti je vetë toka,
përmbushur gjithmonë nga gjelberimi.
Unë jam në shtegetim si zogjtë
e ti je qielli ku fluturoj.
Unë jam drita e zbritur mes vegimit
e ti zjarri i djegur perëndimit.