Namik Selmani

Trofetë e moshës

Ia sollën nga Londra dy paruke të bukura speciale.

Në flokët e rënë e të djegur disa thinja mbuloi.

Një mjek specialist, i dalluar për transplante

Ia tha t’i hiqte falas mjaft rrudha në faqe e dorë.

Në spitalin e afërt bëri një kërkesë urgjente.

Të ndërronte zemrën e lodhur me një tjetër.

T’i jepte trupin e saj ethe të vrullshme rinimi.

Të dërgonte sa më larg në kohë marshin funebër.

Ia gjetën një punë të re me para të shumta

T’i fryhej kuleta e të mos kishte zbrazje.

Që mes baltës të mos ecte me paterica të drunjta.

I dhanë dhe një shofer të shetiste nëpër livadhe.

Asnjëherë nuk tregoi në tryezë vitet e moshës.

Në faqen e FB kishte zgjedhur një artiste filmi.

Dhe emri i saj kapërcente kufinjtë e botës.

Me reliket femërore që donin të mundin ditë dimri.

Dhe mbeti përjetë pa nostalgji vitesh tek vatra.

Dhe mbeti pa këngë, qoftë dhe me zë të ngjirur.

Dhe trupi i lodhur, i kërrusur u bë si petalja

Që mbulohet me thërrime dheu në ugarin e rilindur.

E shohin shpirtrrudhurën tek rrufit kafeneve.

Me cigare tymosur e fshehur në çantën me buzëkuqe.

Oo, mos na vini në grackën që ngrehet dhe përtej reve,

për të prekur të vërtetën si të ish trofe lufte…