NEBI DRAGOTI
MOTIVET E PARMËS
LOJË NDJENJE
S’jam ters rrugaç që rrugëve bredh,
pra, qenin te porta mos ma lësho.
Në natyrë dal, natyrën kam qejf;
zemra për ty s’ më rreh. Mos mendo!
Qeni s’më leh më, bishtin tani tund,
ti nuk dalke, të ruajnë ty me qen?
Dashur pa dashur çdo lidhje merr fund,
me ty kështu s’ lidhet njeri për jetë.
Tani mëso mirë ç’është dashuria:
dashuria s’ lidhet me zinxhir si qen.
Vashat tona të bukura viseve të mia
nuk ruhen e fatin e zgjedhin vetë.
S’ jam ters rrugaç që rrugëve bredh,
qenin te porta kot mos ma ndërse!
Dal gazmor, shijoj natyrën e qetë
e për ty zemra, jo, aspak s’ më rreh.
VALLËZIM DIMRI
Veson edhe ditën,
brymë nëpër drurë
dhe drurët u thinjën,
dhe veshën okitën.
Veç dafina reziston
me dendesi gjethesh të gjelbërta,
si nuse, si nuse
në gjirin e vet zogjtë strehon.
Ah, sikur degët që prek
me ngrohtësi vargjesh t’I ngroh,
por dimri s’ më le,
“ se ç’ bëj, e di unë”, më thotë.
Variacione natyre
shtjellon dimri kaçurrel:
me erën bën koncert,
vallëzon,
akull shtron,
borën lulebardhoshe hedh.
SFILATË NATYRE
Vjeshta zotëron natyrën gjithandej:
era vjeshtore me gjethet pikturon,
gjithandej vagabondja natyrën zhvesh,
shtron qilima shumëngjyrshe në tokë.
Dimri i sertë, i rreptë mbi qilima shkel
me rrobe akulli a rrobe bore për qejf
me costume dimrore gjithçka vesh
e në këtë mrekulli qesh a nuk qesh.
Ke parë ti, kam parë unë dhe të gjithë:
vjeshta qilima gjethesh platit përtokë
e dimri na fërshëllen me alfabetin mors,
me sfilatë mode stinët njeriu shikon.
Në ç’ stinë iki e s’ vi, jo, nuk e di,
të sigurtën sfilatë natyre do ta kem
pranverë, verë, dimër plot stuhi
mbi varrin tim do të luaj ky refren.
HARMONI
Në Veri të Italisë, metaforikisht,
në Parma ka qetësi,
qetësi e gjithanshme në gjelbërim.
Gjelbërim jete pastë për të gjithë!
Me këtë qetësi sikur zbritur nga qielli
gjithë natyra shendetshëm me paqë
është mbarsur në harmoni.
Harmonia njerëzore
me aromë kënaqësie pa djallëzi
për kulturë flet me siguri.
***
Dendësi mjegulle sheh,
bulëza uji në degë
reflekse ngjitëse si lot,
ç’ margaritarë në mëngjes!
Mjegulla shtrihet, zbardh,
mjegulla rrezet ndalon,
ndërsa dielli plot inat
i bie me rrezet shkop.
Këto mjegulla t’i shtyjmë,
t’i tretim që ty të shoh.
Shpërthe , moj e allta ngjyrë:
do diell jeta mbi tokë.
FLUTURIM PAQËSOR
Kam ëndrra që fluturojnë si zogjtë,
si zogjtë udhëtarë në ajër pa kufi.
Këndojnë zogjtë hareshëm nëpër botë,
hareshëm paqësore këndofsh ti, poezi !
Kam ëndrra që fluturojnë si zogjtë,
si zogjtë shtegtarë ajrit pa kufi.
MISION POETIK
Ç’ dreq njeriu qënkam,
ç’ vëzhgues i rreptë që jam:
përkulem
si agronom në token e lëruar,
plisa dheu shkërrmoq me duar
në dheun e largët Italian.
Qënka njëlloj kimikisht
si tokë Shqipërie,
si edhe e shteteve të tjera njëlloj
për rritje të çdo bime,
për rritje të kulturave të drithërave
për plotësim ushqimesh, njëlloj.
Për vëvhgim poetik
si ajri për jetën vlen,
vlen si oksigjen
ky mision…
Madhështi idesh rrezato, varg,
pra ç’u duhet popujve aggression,
të zihen,
të grinden,
luftra të bëjnë,
të derdhet gjak,
kur çdo tokë banorët e vet mban!?
Ç’ dreq njeriu qënkam,
ç’ vëzhgues i rreptë që jam!?
PEIZAZH PARKU
Park natyral shlodhës parmez*,
park i qetë me drurë të lartë serbes…
Për njeriun ç’ park i madh komod,
në shëtitje rraca njerëzore shikon.
Në mesin e parkut liqen artificial,
shpendët gazmor çohen shatërvan.
Refren zërash shpendësh në paqë;
ju këngë paqeje përhapuni çdo anë!
*parmez, Parma.
NGROHTËSI LIRIKE
Sa e ftohtë kjo natë parmeze
me gjysmë hënë të ftohtë laqrt,
lulka akulli shtron porsi pelte
dhe formon tabllo hëne me art.
Kjo natë parmeze kaq e ftohtë
si pikturë e karakterit të njerëzve,
kur unë dëshiroj fjalën e ngrohtë,
kur dhe s’kam ç’u bëj indiferentëve.
Mbase… indiferentizëm nata mbjell,
se, ja, sa indiferentë edhe yjet lart…
Lirikë bukuroshe, në letër më zbret;
lirika ime çliron ngrohtësi në varg.
***
Mua kafja e Durrësit më shijon vërtet,
ooo, më shumë se në çdo vend tjetër,
kur dorë e sinqertë shqiptari ma sjell
me shqipen kaq të ëmbë duke qesh…
Ah, kafja e Durrësit më shijon vërtet!
VASHË E PARMËS
Vashë e Parmës kaq serbese,
në rrugë kryeneçja vashë;
të ta ulja kryeneçësinë,
por ç’e do, ah , jam plak!
Ah, të isha djalë i ri,
djalosh i bukur siç isha,
do ta këpusja kokën si lule,
do ta fusja në gjoks
e në zjarr dashurie
të bëhej flake,
bashkë të treteshim
tërë një jetë!
Ah, të isha djalë!
FOKUSIM BUKURIE
Natyrë sheh e shijon bukuri!
Dorë qëndistari
gjithë madhështi ka ngritur
kostelacione shtetesh përrallore
për piedestale shekujve:
njeri, o njeri,
dora jote, mendja jote
dritë, dritë jete,
mrekulli!
MOTIV POLITIK
Tokë, ajër, qiell
pasuri e rruzullit toksor
ndriçuar nga një diell…
Popujtë jetojnë:
miqësi, dashuri ndër kombe të ketë!
Popujtë luftën urrejnë,
ja, ç’ devizë e shkëlqyer!
Politika të marri shembull;
politika e ndërkryer
kur do të jetë në rregull?…
FILOZOFI JETE
Bar këtu e lule livadheve
e drithëra buke gjithandej;
pemë ,bagëti,
industri le të ketë,
le të ketë shkencë.
Industri lufte mos të ketë!
Jeta në lulëzim të përhershëm
e qeshur, pa lot, pa gjak
le të jetë!
***
Këtu në Veri të Italisë
me dorën e ngrirë
veriu dimër bën
siç dimër bën në çdo vend,
ndersa lart ndriçon vetëm një,
bukuroshja, e qeshura
Hënë.
DËSHIRA
Tjetër dëshira,
tjetër arritja
për atë që ti do…
Duhet përgatitja,
fuqia,
dituria.
Këtë ta dish
dhe, sigurisht,
nuk janë të milimetruara
hapat njësoj
për të gjithë.
NESËR
Këmba lodhet gjithë ditës
edhe duart gjithashtu.
Vjen mbrëmja:
shlodhet dhe truri,
dhe sytë,
dhe veshët,
se…nesër
ka prapë rrugë.
PSE?
Pse lindja e ditës qesh
dhe pse, pse
agimi bukurosh shton shpresë?
Dielli
ëndrrat budallaqe përze
dhe njeriut i thotë:
“ Përpara,
përpara
ec!”
AEROPORTET
Aeroportet presin, përcjellin
tonelata ndjenjash dashurie:
zbarkojnë mall për çmallje.
Gjithandej ka rreze ndjenjash intime.
Aeroportet presin krahhapur
përvluar mallit për t’u çmallur,
por edhe përcjellin me pak lot në sy.
Mua më përcjell dhe Atdheu…
Atdhe, si t’ia bëjmë mallit ne të dy?!
