DY ANËT E SHKURTIT
Atëherë
në shkurtin e acartë
ti u fute në zemrën
time
si në një kështjellë
erë jugu më ngrohu
shpirti u mbush plot
mall.
Mbrëmë
fare papritur
përbrenda meje
diçka u lëkund,
u shkëput erë jugu
shpirtin tim e shkundi
ishte ngatërruar
rrugëtimi
në shkurt kish acar,
ne u deshëm gjithë
zjarr
në shtator u ndamë
dhe kurrë nuk u pamë.
“”””””””””””””””””””””
FJALA E NËNËS
E dua aq shumë fjalën e nënës,
edhe atëherë
kur rri te lulet e parkut
çdoherë më rri në shpirt
e më bëhet sërish
ta thirri fjalën NËNË.
até fjalë diellore
që zhdavaritet parkut
dhe unë te këto lule
ta kujtoj të shenjtën nënë.
ta kujtoj buzëqeshjen
në prag të shtëpisë
në oborr lulesh,
shumë kohë mendoj
kur unë e dua
atë fjalë të rrallë.
para kujtimeve
po më humbin fytyrat e ditëve
kur të thirra nënë,
kjo kujtesë
ka nis të m’i zbardhë flokët
prej fjalës në fjalë
prej vajit në vaj
prej shpirtit në shpirt të dehur
desha ta thërras fjalën nënë.
në dashurinë time të humbur
kur puhia e parkut
luan degët e lisave
e unë mbytem në kujtime,
e imja NËNË.
“””””””””””””””
BUZËQESHJE
Buzëqesha,
kur më the të dua,
edhe kur më the
të kam yll.
buzëqesha
kur shoqërohesha me
hënën
dhe ti ishe dielli im,
që më ngrohë.
buzëqesha
atëherë,
kur më the
nuk të dua.
I buzëqesha hënës,
I buzëqesha yllit,
I buzëqesha diellit.
