Nata e lutjeve
I ftova yjet sonte të luten për ty hapsirave,
Të vallzojnë në një ritëm vioinçeli qetë,
Aroma e trëndafilit mos të mungojë, bashkë me erë karafili,
Paqja brënda shpirtin tënd, trishtmit ti zërë vëndin.
I mblodha zogjt për ty kudo ku qenë mbrëmë në ëndërr,
I mblodha në kuvënd, bashkë t’ja nisin këngës,
Të largojnë nga qielli rënë e zezë, ti lënë vëndin hënës,
Në agimin e bardhë, le të lindë me rreze të qeshura dielli.
Ëngjëjt i thirra me mua të lutemi bashkë, ju përgjërova,
Drita të tejzgjatet, të hyjë brënda dhomës me reflekse diamanti,
Lutemi për të sëmurët që rënkojnë në agoni mes ethesh
Në përhumbje luftojnë të sfidojnë lënginin mes rënkimesh të zgjatura.
Brënda hënës së plotë thirra muzën me gishta të thyer,
Mbi fletën e bardhë poshtë një shelgu nisa përhumbur të shkruaj,
Nimfa e gjelbërt këndonte serenatën në qiell kaltërsirash,
Me gjymtyrë të mpira, ndënja me yjet gjithë natën zgjuar.
Një melodi më zgjoi në mëngjes, o sa ditë me diell!
Çou më tha gëzohu, largoi psherëtimat!
Fshije lotin e kripur në faqe me cepin e shamisë bardhësive,
Drita ka hyrë nga të gjitha dritaret, ka hyrë brënda në shpitrat tuaj.
Nezi Plaku Velaj
Tiranë 06. 11. 2020
“”””””””””””””””””””
A do të lindë më dielli…?
Ajo vjeshte, më iku rrëmujshëm..,
Nuk e pashë as diellin n’agim kur lindi,
S’e pash, kur rrëshqiti pellgjeve e rrëkeve të ndyra,
Ishin shira të rrëmbyshëm atë vit,
U bë pis rrezja…
Kur kaloi në strehën e minjve, gjarprinjve dhe krimbave.
E zhytur ku jetojnë mijra gjallesa, mes të flliqësirave nëpër lluca e baltra,
Të rrëshqasin nëpër gishta, apo të helmojnë me helm kafshimesh,
Lënë gjurmë dhimbjesh zullumet, në shpirtrat e zbrazda,
Me skenar filmash shfaqen, për të të trëmbur krenarinë.
Labirinthesh të virgjëra, i derdhin jargët e tërbimit
Zgërlaqen në diellin e korrikut, sa nuk gjejnë vrimë të hyjnë gjarpërinjtë,
Vulosur janë me emblema mbretërore, panterat e plagosura
Pllaquriten deri në agim, në kënetën e lotve të djallëzisë.
Retë e zeza shfaqen në horizontin e rreckosur,
E nxijnë, e bënë pis qiellin,
As largohen, por as nuk shkarkojnë vetëtima,
S’e derdhin rrëkezën në tokën djerrë, të uritur prej krisjesh,
Shtrydhur ca pikla loti e lagin këtë tokë n’ekstazë pikëllimesh.
Ditë të tjera erdhën, po njëlloj si të parat,
I përshëndetëm!
Asgjë nuk pamë, në miopi labirinthesh u futën si tinzarë skutash,
Nuk lanë gjurmë, as kur zbritën pjertësisë së perëndimit,
Sa pak lanë, kujtime të mira!
Ikën, sikur i përpiu, me shtatë kokë kuçedra.
Na lodhën ditët e zhveshura nga zhgënjime, plot andralla,
Nuk i duam në qiell si eroglfe, as shtatë mrekullitë
Nuk e duam botën mizore, me pickime dihatjesh shpirtrash,
Për ëndrrat që na u shfaqën netëve të bardha,
Paguam haraçe dhe shpagime që kur ishim fëmijë.
Ditët, muajt e vitet janë të lodhura nga rraskapitja,
Jeta në fronin e dlirësisë, rënkon nga dhimbja e fatit
Në gjakosjen e plagëve të vjetra, janë hapur dhe ca plagë të tjera,
Në zemër e kam varrosur babanë, aty i ka hedhur rrënjët, ka vite qeparisi.
Nezi Plaku Velaj
Tiranë 19. 11. 2021
