Nje zot ështe lartë që shef per të gjithë.
“Mos u gëzo me fatkeqësinë e tjetrit – se jeta i ka numrat e këpucëve për të gjithë”
Në rrugën e jetës, herë ecim me hapa të lehtë, herë zvarritemi nën barrën e sprovave. Por ka një ligj të heshtur që e sundon këtë botë: asgjë nuk është përherë, as hidhërimi, as gëzimi. Ndaj, mos qesh shumë kur sheh dikë të rrëzohet, e mos u gëzo kur dikujt i bie pesha e fatkeqësisë mbi supe, sepse koha sjell gjithçka rrotull, dhe jeta i ka numrat e këpucëve për të gjithë.
Sot ti mund të jesh në këmbë, tjetri i ulur; ti mund të jesh i gëzuar, tjetri në zi. Por nesër? Nesër mund të jetë ndryshe. Mund të jesh ti ai që ka nevojë për një dorë, për një fjalë ngushëllimi, për një shpirt që të mos të të gjykojë, por të të kuptojë. Mos harro, dhembja është universale, ndonëse shfaqet në forma të ndryshme.
Të qeshësh me fatkeqësinë e tjetrit është të harrosh njerëzoren brenda vetes. Është të mohosh se edhe ti je i përkohshëm, edhe ti je i prekshëm. Është të mendosh se fati yt është më i fortë se ligji i jetës. Por jeta nuk harron askënd. Ajo ka një mënyrë të veçantë për të na vënë të gjithëve në provë. Kur vjen radha jote, do kuptosh se si ndjehesh kur njerëzit nuk të kuptojnë, por të gjykojnë, kur nuk të ndihmojnë, por të përqeshin. Dhe atëherë, mbase do e kuptosh thellësinë e këtij mendimi: Jeta i ka numrat e këpucëve për të gjithë.
Ndaj, në vend që të qeshësh me rrëzimin e tjetrit, zgjat dorën. Në vend që të flasësh për të keqen që e ka gjetur dikë, lutju Zotit që të mos të të provojë ty me të njëjtën. Dhe nëse je i bekuar me paqe, shëndet, mirësi — shpërndaji, ndaji, bëhu dritë në terrin e dikujt tjetër.
Sepse asgjë nuk mbetet siç është. Gëzimi është një vizitor, por edhe dhimbja është. Asnjë nga ne nuk është imun ndaj rrotullimeve të jetës. Por njeriu që nuk gëzohet me dhimbjen e tjetrit, është ai që fiton një bekim të rrallë: paqen e shpirtit.
URTËSIA QË HESHT, POR NUK HARRON!
Forca e njeriut të qetë në kohë të zhurmshme!
Në ditët kur britmat e zemrës bëhen më të shpejta se mendimi dhe fjala e hidhur më e lehtë se reflektimi, njeriu i urtë është një zë i heshtur, por i patundur – si rrënjë thellë në tokën e stuhive.
Ai nuk kërkon vëmendje. Nuk e ushqen egon me tërbim, as nuk ngrihet mbi të tjerët me forcë. Ai flet pak, sepse çdo fjalë e tij ka vlerën e një mendimi të peshuar. Dhe duron shumë – jo nga pafuqia, por nga përkushtimi për të ruajtur paqen, dhe dinjitetin.
Por urtësia e tij nuk është nënshtrim. Është një qëndresë e thellë, që nuk ka nevojë për zhurmë. Ai nuk sulmon, sepse nuk beson në hakmarrje. Ai i njeh plagët, i ndien thellë, por nuk i kthen në armë. Megjithatë, nuk harron. Sepse harresa nuk është paqe – është fshirje. Dhe kur fshijmë kujtimin e dhimbjes, i hapim rrugë përsëritjes së saj.
Kujtesa e njeriut të urtë është si një dritë e heshtur që ruan të vërtetën, por nuk e kthen në urrejtje. Ai kujton për të ndërtuar – jo për të ndëshkuar. Sepse ai e di se pa drejtësi nuk ka shërim, dhe pa kujtesë nuk ka drejtësi.
Në kohën tonë, më shumë se kurrë, kemi nevojë për këtë njeri. Për urtësinë që nuk përkulet. Për zërin që nuk është i lartë, por është i vërtetë. Për durimin që nuk është frikë, por fuqi. Shoqëria jonë ka nevojë për këtë model: për njerëz që nuk flasin shumë, por lënë gjurmë; që nuk harrojnë, por falin me qëllim të lartë.
Le të bëhemi edhe ne nga ata njerëz. Të flasim me mendim, të veprojmë me zemër dhe të kujtojmë me drejtësi. Sepse paqja fillon aty ku urtësia bëhet pjesë e përditshmërisë.
