NDODHI ME MUA-RRËFIMI IM
Përpara se të zhvesh trupin e zhvesha shpirtin tim dhe i dhashë çelësin e sekreteve të tua më të thella dhe më të errëta grave që martova. Nuk i kurseva sakrificat humane duke investuar në çdo marrëdhënie ligjore që mendova se ishte fati im i vërtetë i jetës as nuk ngurova të jap zemrën e përkujdesjen time plot vëmendje duke shpresuar se personi tjetër femër, që u bë gruaja ime do të kishte një afat skadence nga mungesa e moralit pamvarsisht se mendova se do më deshin me të njëjtën mënyrë që reflektova si burrë me dinjitet. Nuk e dija që dashuria ime ishte më e fortë brenda besnikërisë, megjithë atë unë zgjodha të besoj duke u përkujdesur me shpirt jo se dija por sepse keshtu jam gatuar nga nëna ime, rrahmet pastë. Gjuha e shpirtit nuk kishte menduar se ato do më shihnin aq pastër, sa ish dashuria ime për ato për të më trajtonte më mirë si burrë në dobi të jetëgjatësisë të kurorës martsore. Në momentin që ju ra maska, të cilën e kishin si vello nusërie kuptova se fatkeqësisht gabuar për të disatën herë ne nuk vura mend edhe pse ato nuk ishin personi që mendonit se ishte gjysma ime, nuk ngela gjysmë për të dashuruar përsëri, për faktin e thjeshtë se nuk ishte imazhi ideal që kishit në mendje për të pasur një grua jo perfekte me çmenduritë e saja të falëshme. Shumë herë ja bëra pyetjen vete time se për se nuk ia vlente dashuria ime që nuk kishte turp të dilte në sytë e botës lakuriq. Përgjigjeja ishte e thjeshtë, ato thjesht nuk donte të kalonin kohë me mua në rrugën e ndershmërisë, duke mos u interesuar asnjëherë për ndjenjat e pastra të mia, të cilat nuk u drojtën ti mamipulojnë për të fshehur fytyrën e tyre të vërtetë si monstra familjare. Ato kurrë nuk pa një të ardhme me mua si burrë poet jo se nuk i njihja bënat e tyre por mendova se duke i mbushur me energji pozitive do të ndryshonin, por jo, se shenja gjatë rrugës të njohjes në gen ishin një kurth ku ranë vetë si rrugaçe të pisllëkut familjar. Edhe pse ju dhashë gjithçka që kisha duke shpresuar se ato do të kujdeseshin për mua ashtu si unë për ato, për fat të keq, unë përfundova duke paguar çmimin, pa cënuar dinjitetin tim. Nëse më lexoni me vëmendje dhe me kujdes ju them me bindje se ato kishin nevojë për sende të pashpirt, jo se nuk ndihen të humbura, të braktisura tani. Guxoni që të mund ta shihni dritën në fund të tunelit të errët nuk do të thotë se nuk ka shpresë për të tradhtuarit. Kam dashuruar dhe kam humbur, duke fituar një lendë ndërtimi për krijimtarinë time poetike. Kjo është ndoshta gjëja më citimprurëse jo se nuk asht e dhimbshme sidoqë mund të përjetohet. Burri nuk fyhet, ofendohet, kërcënohet, edhe o tadhtuar ai jeton, kështu ndodhi me mua. Besoni se kjo do të thotë diçka në klimën time njerëzore ku urrejtja ime i mban ngrohtë njerëzit me gjuhën e justifikimit, sepse do të thotë se sado i dëshpëruar të ndihesh, gjithmonë ka një shkëndijë të vogël humane që digjet si qirinë zemrën e viktimuar. Ajo nuk asht thjesht dritëzë e vogël xixëllonje që të ndihmon ta ndjekësh si fëmijë me këmbëngulje, duke qënë prezent sërish në qiellin e dashurisë, por ajo asht një vetëtimë shpirti që mbjell shpatoret e ylberëve mbi dallgët e liqenit. Nuk morra parasysh shkakun se isha shumë i lënduar nga tradhëtitë që monstrat familëjare pasqyruan si edukatë pa marrë parasysh namin e keq që lanë si lavire rruge fshati dhe qyteti provincial, por guxova të përjetoj dashurinë me tjetër partnere, duke dhënë mesazhin se jam këtu nuk u zhduka si ato plehra shoqërore. Shumë nga ju e dini se çfarë thonë kuçkat që flenë me burrin e motrës, provincialet që bëjnë fëmijë me hundëmëdhenj pijanecë duke e pasur burrin në krevat dhe dhomën ngjitur me tre fëmijë adoleshentë. Fundi i jetës time janë librat, pas gabimit tim më të madh si i dashuruar, duke mos ndryshuar karaktetin kam ndrysdhuar gratë sepse njerëzit me dinjitet nuk ndryshojnë kurrë ngeli aksiomë poetike, jete. Kështu më ka ndodhur në jetë me motivin tim :-thjesht duhet të kesh besim sepse e ardhmja mban gjëra të mahnitshme humane, prandaj s’munda të heqësh dorë së dashuruari.
