NË VAZHDIM TË LIBRIT
Flet strugani, mashallah,
Në këmbë ngre, mbret e padishah.
Në krye vendi, e në krye të fjalës,
Nuk i hap rrugë detit e valës.
Për vatan e për atdhe,
Janë Spartakë e Promete.
Kur pa cent mbeti guna,
Me zgjidh hallet nuk ishte puna.
Plagë e thellë iu hap vendit tim,
Lindin djemt e iknin në mërgim.
Kaluan male, kaluan dete,
Një copë atdhe morën me vete.
I dyti të parin, vesh nuk e merr.
Kullat bosh, e arat djerr.
Kulla e të parit, u zu në hall,
Ai që vdiq, kurr nuk u ngjall.
Me mbjellë toka, me rrit pyje,
Ai që iku, kurrë nuk u kthye!
Djali yt, o, Strugë, qëmoti,
Në luftë, e paqe, prore i zoti.
Kudo i ndodhur zë i urtësisë,
Bukë e të varfrit derë e mirsisë.
Për Perendimin dhe për ne,
Skënderbe me dy atdhe.
***
Sapo pranvera nisi me dalë,
Këngë po këndon Shumi me valë.
Këndon nga qejfi, e jo nga zori,
Dedikuar një profesori.
Po i këndon ditë, po i këndon natë,
Një shkrimtari me penën shpatë.
Këtij studiuesi, e këtij poeti,
Këngë i këndon, lumi e deti.
Ky burrë pene, lindi në Strugëmirë,
Në qiell të atdheut shqipe e lirë!
Një jetë ka që shkruan shkronja,
Në folenë ku e ka shqiponja.
Ndër dekada, muaj dhe javë,
Zemra prush, e muza llavë.
Ky burrë Struge, bir shqiptari,
Ka mirësi që se peshon kandari.
Flet me vepër dhe jo me fjalë,
Çdo pune të nisur mane i ka dalë.
Profesor Bexheti, nuk ka frikë,
Zemrën në Strugë, trupin në Amerikë.
Në Amerikë, tok me shkronjat,
Gjuhën amë, ta mësojnë shqiponjat.
Mos e harrojnë zërin e dheut,
Se janë pasardhsit e Skënderbeut.
Fjala e tij, porsi furtuna,
E njeh Drini, e njeh Buna.
E njeh mrizi, shkëmbi e gurra,
Njëqind karat ar ndër burra.
Fjalën goje e nxori Bexheti,
Se luan vendi, deti as mbreti.
***
Struga jonë me rrethina,
Plot zambak e trendelina.
Përplot varre, lapidar’,
Veç me e ruajt emrin shqiptar.
Në fushë e male, shkruar emra,
Dragoj burrat me nëntë zemra.
Kush i dyti, e kush i pari,
Gdhend i ka shkronjat prej ari.
Gjuhës së nënës, iu rrit pazari,
Në qiell e tokë, zambak behari.
Veç të shkruaj, në gjuhë të vet,
Valle e këngë i kanë lezet.
Për një shkronjë vret një mbret,
Për dy shkronja, shterën një det!
Qëkur prej dheu, na mbiu huta,
Me përkrenare, u bë lahuta.
E iu muar teli, nga një bisht kali,
Një grusht dhe askush nuk e fali.
Dheun e të parit, patën merak,
Një grusht dhe, me një grusht gjak!
