Nikolle Loka

Andej nga kalojnë njerëz

Mund të jetë një imazh i 1 person, pemë, mal dhe natyra

Shihesh në pasqyrën e një lumi të kthjellët,

që rrjedh përtej një lumi tjetër,

ndalon te një shembëlltyrë e paqtë,

ku rrijnë bashkë gjumi dhe zgjimi,

fundi dhe fillimi.

Ke mundur të kapësh fillin e përtejmë të jetës,

ura që ngrihen vetë,

shtigje me të përpjeta amshimi,

lartësi malesh mbi retë,

vende ku jetohet dy herë

brenda një fryme,

si një lahutar,

dhe si poet.

Kthehesh ndërmend me fytyrë nga dielli,

për të parë më mirë

njerëz që kalojnë bashkë,

mos harro se i bardhi dhe i ziu

nuk të urrejnë,

por s’kanë me të dashtë.

“”””””””””””””””””””””””””””

Andej nga kalojnë njerëz

Kthehesh ndërmend me fytyrë nga dielli,

për të parë më mirë

njerëz që kalojnë bashkë,

mos harro se i bardhi dhe i ziu

nuk të urrejnë,

por s’kanë me të dashtë.

Vetmitar fillikat

Jam betuar sa herë për sytë e mi,

kur dielli po ikte

dhe dita po merrte ngjyrë,

ndër rënie gjethesh dhe fluturash gri,

botën e kam parë në fytyrë.

Jam ndalur sa herë me veten në terr,

rrugës së detit jam nisur,

jam kthyer,

jam nisur si dallgë që vjen e të merr,

jam kthyer si një lumë i rrëmbyer.

Kam ecur nëpër natë

në një terr vjeshte,

ku kisha për të treguar aq shumë.

Vetmitar fillikat,

që e kisha humbur të djeshmen,

dhe për të sotmen flas,

e nuk flë gjumë!

LINI NJË PËRGJIGJE Anulo përgjigjjen

SHKRIMET E FUNDIT