Nikolle Loka

Pash më pash i rashë fëmijërisë,

projektova kohë e hapësirë,

një liqen dëshirash nën një qiparis,

te një hije te një lis.

Pash më pash i rashë atij breg zalli,

ku kisha mbjell kohë, kishte mbirë mall,

ishte fund vere e s’kish më lule mali,

veç frute vjeshte më të rrallë.

Në funde vere sa pranë ndihem me veten,

në livadhe borzilokësh e trëndafilash,

kapërcej një shteg të ngushtë imagjinate,

të mbytem në atë liqen dëshirash.

“”””””””””””””””””” Imazhi mund të përmbajë: oqean, qiell, muzg, jashtë, natyrë dhe ujë

Në bregdet

Keshtjella dhe ura,

shkallë dhe litarë,

në mes të dy mbretërive qytetar.

Në det kërkon një ishull dhe një far,

në tokë një yll polar,

kërkon një parmendë e një ugarë.

“””””””””””””””” Imazhi mund të përmbajë: qiell, re, mal, jashtë dhe natyrë

Ç’është ky çast?

Një thyerje

e kohës së paskaj,

përplasje me vetveten

çmendurisht,

botë pasqyrash

që ndryshe qesh,

e ndryshe qan,

me vetëveten,

me vetë qënien

ngjan.

Ç’është ky çast

që po më plak

moj xhan!