KËMBANA
Mbrëmë, tek porta e qytetit
Hingëlliti një kal i vdekur
Me zë të kobshëm.
Askush nuk e mori vesh nga erdhi
Por thonë se është shenjë e mirë origjine.
Kur hingëllinin kuajtë dikur, njerëzit vishnin këpucët e udhëve
Por tashmë udhët e kuajve janë bërë litar pluhuri
E i mbajnë ngjacuar
Në livadhin e përrallave.
Në mëngjes, kali u bë këmbanë kishe
Dhe ra fortë, e fortë
Si për ditë pashke.
Njerëzit mbanin këmbët e bënin kryq
Ka kohë që në qytet
Nuk jan dëgjuar kaq shumë këmbanat.
Më parë, kur qyteti ishte i vogël
Ato binin për çdo vdekje njeriu,
Ndërsa tashmë
Nuk i ndjekin dotë njerëzit që ikin.
Dhe vjen ti përcjellë
Një kal i vdekur…
SHTEPIA IME E VJETER
Në fund të kësaj udhe është shtëpia ime e vjetër
Në fakt udha nuk është më, as shtëpia nuk është më,
Por kjo nuk ka rëndësi.
Atje toka është ende nën qiell
Dita bëhet natë, nata bëhet ditë
Bari mbinë e rritet dhe lulet e egra çelin çdo vitë.
Sa herë që vete atje,
Gjeli këndon të njëjtën këngë…
Pastaj hapet porta e oborrit
Vjen babai, nëna, motra
E takohemi me mall.
Unë mbështem në krahët e tyre të hapur
E thith aromë parajse.
Ata ikin sërish
E gjeli këndon sërish të njëjtën këngë.
Unë ulem tek pragu i derës
Filloj të kollem nga lagështia
E grindem me vjeshtën
Që nuk më shtron qylymin e gjetheve të zverdhura
Por më thot se nuk ka pemë.
Pemët atje janë.
Unë i shikoj të gjitha,
Janë atje…
Dhe era që fryn brënda meje, përplas degët e tyre
Në muret e gjoksit tim.
Janë atje…
Edhe unë atje jam
Mbi gjurmët e këmbëve të zbathura
Ngulur si rrënjë, thellë nën dhe
Por askush nuk më shikon
Se bëhem i vogël, i vogël
Sa një zokth i parritur gjoni.
Ndërsa unë i shoh të gjithë, të gjithë
E ju lutem
Mos më zgjoni!
