17.5 C
Tiranë
E dielë, 16 Shkurt 2025

Prof.Eljaz Salja

M A l l …??L'immagine può contenere: 2 persone, tra cui Eljaz Salja, persone sedute, tabella e spazio al chiuso

Të ulur në kafe, një ditë para festës sonë të madhe 7 MARSI, unë dhe shoku im i rinisë she i pleqësisë Tufiku, s’po i lëmë radhë njeri tjetrit duke kujtuar kohen e shkuar, mallin për atë kohë shumë të bukur edhe pse shumë të vështirë e me plot sakrifica.
Të rinjtë sot, në arritjet e mëdha të shkencës së teknologjisë, na vënë padrejtësisht epitetin ” nostalgjik” edhe pse ndoshta s’ e kuptojnë konceptin e nostalgjisë, që do t’ ju thoja se është thjesht mall nga e kaluara.E kush nuk ka mall për të kaluaren e tijë, ashtu siç ishte, edhe shumë e mirë, edhe shumë e vështirë.
Shqipëria ishte një fshat, një fshat i madh siç e quajti Arvizu, ambasadori amerikan.Ishte mbi 90% analfabet, siç ishim edhe ne, që u shkolluam dhe kontribuam shumë për zhdukjen e analfabetizmit dhe për mësimin dhe edukimin e brezave.
Më emruan në një zonë që veç gur, pyll e borë kishte– thotë Tufiku-.Nxënësit nuk mungonin asnjë orë mësimi, edhe se bënin rrugë të gjatë nëpër borë dhe prindërit më shikonin sytë dhe bënin përpjekje të më lehtësonin sadopak vështirësitë e jetesës sime ngaqë ishin shumë të etur për dije, për t’u dhënë dije fëmijëve të tyre për të mos mbetur injorantë si ata e brezat e tyre para ardhës.
E me zor i marr fjalen mikut tim për të treguar si shkoja unë në punë hipur në një karrocori kamjoni, ku era e ftohtë, që vinte nga bora, më thante fytyren.Por duhej shkuar se e dija se nxënësit më prisnin para derës së shkollës dhe kërkonin dije e nuk pyesnin se bora kish shkuar një metër.
Dakort, më ndërpret përsëri miku im,ti shkoje sipër karrocerisë, por unë çaja boren me këmbë, e jo pak por për 5- 6 orë e s’do t’ia dija se nxënësit e mijë në grup sytë i drejtonin nga ajo rrugë dhishë, që më çonte tek shkolla e kur më shihnin, u shkëlqenin sytë dhe vraponin për t’ më marrë çantat e shpindës, që mbante ushqimet e mbijetesës.Mirënjohje për ato nxënës e prind që na jepnin kurajo e ndihmë mbrenda mundësive që kishin.
E si t’ mos kemë mall për këtë kohë të bukur edhe pse shumë të vështirë të rinisë sonë?Edhe vështirësia nganjëherë është e bukur; aq më tepër që ne aty ishim për një mision: për t’ju hapur sado pak sytë atyre njerëve, që jetonin në terr prej shekujah.
Ky është malli për festen tonë të shenjtë 7 M A R S I N. Jemi krenarë që patem privilegjin të jemi mësues, si fjala më e shenjtë mbi tokë: të mësosh dhe të edukosh njeriun.
Duhet të ndërgjegjësohen të gjithë se nga mendja, shpirti dhe puna e shenjtë e mësuesit kanë burimin gjithë fushat e tjeta të dijes, të shkencës, të jetës sepse mësuesi mëson mësuesin, mjekun, inxhinierin, agronomin, artistin e shkencëtarin.
Prandaj 7 Marsi duhet duhet të marrë vlerësimin si festa parësore e kombit dhe mësuesi si figura më e ndritur e tij.
“Mësuesi dhe nëna, thoshte Hygoi, janë nëpunësit kryesor të shtetit”
I dashur shtet, mos mbyll shkolla, sepse aq shkolla që do mbyllësh, veç me buegje do i zëvendësosh.E ndjehem i fyer dhe i keqardhur se “demokracia” në vendin tim, që nga viti 1992 këtë rrugë ndoqi e vazhdon; shkolla dhe mësuesi nuk po e përmbush misionin e saj të shenjtë dhe Shqipëria përditë po e vuan.
E megjithatë uroj: TË RROJË 7 MARSI !
GËZUAR mësues misionin tuaj të shenjtë dhe merrni mbi vehte pa ndroje ndjenjen e përgjegjësisë për të ardhmen e Atdheut.
“Sa më e fortë të jetë shkolla sot, për aq më pak polic do kemi nevojë nesër.”V.Hygo.
G Ë Z U A R 7 M A R S I N !

Gjin Musa
Gjin Musahttp://dritare.info/
Dritare.Info Gjin Musa, Botues
Shkrimet e fundit
Lajme relevante

LINI NJË PËRGJIGJE

Ju lutemi shkruani komentin tuaj!
Ju lutem, shkruani emrin tuaj këtu

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.