Bardhyl Bejtulla Osmani
Rrugëve ec vdekja, ngarkuar me peshën e fytyrës rinore,
Ah, dhemb shumë kjo vdekje ka vite e dekada ndër ne shqiptarët,
I përpiu të rinj djelmëninë shqiptare murtaja e shovinistëve sllav,
Ashtu siç na i përpiu murtaja e luftës në Perandori të parët.
Rrugëve ec vdekja, fytyra rinore e Kosovës shkon në pakthim,
Mijëra ëndrra të pa nisme ndjejnë dhimbje në atë ikje,
Pas tyre kujtimet njerëzore n’vujtni përpiqen t’i ruajnë në sy,
Por djemtë përpara shkojnë e udhë e tyre mbetet në përndritje.
Rrugëve ec vdekja, në zjarrin e luftës shuhen djemtë e nanës,
Po duen me na i vra nanat, motrat, pleqtë, fëmijët e andrrat pastaj,
Kurban për ta e dritë e diellit po bahet fytyra jonë rinore,
Ani pse syni i historisë, syni i motrës e nanës mbet ka në vaj.
Rrugëve të Kosovës jeta do të mundë vdekjen, murtajën e zezë,
Ardhë ka qindë vjetë, si një ujkonjë e lëshuar rrugëve të Ballkanit,
Ka qindra vjet ushqehet me jetën e popujve, grave, fëmijëve, pleqve,
Po tash ma Kosova i asht’ besue burrnis së burrave e mejdanit.
Kosova lyp të ardhmen e vet në fytyrën e vet rinore, si drita,
Rritë në djepat me dru lisi dhe kangët kreshnike, -besnike-prore,
Jemi stërnipat e Mujit e Halil Kreshnikut të Jutbinës së lashtë,
Që bashkë me Kastriotin bashkë ndër mote të kapë për dore.
N’dhimbjet e vjetra tonat po nget vrapin e vet Presheva,
N’lëngatën e vet të lashtë po i rrin loti në sy nanës presheviane,
N’log burrash, ku jeta e dritë e diellit me vdekjen po ndeshen,
Po duen me i ba zà historis e rreshtat me ia shtue kësaj kange.
N’zakonin e burrave të shqiptarisë asht’ nisë rini e Preshevës,
N’rrugën me e nderue historin e tokën e të parëve,
S’po ka hiç dert Bardhyl Osmani ç’vite të jetës i kanë mbetë pas,
N’radhët e luftës, para nesh asht jeta e shqiptarëve…
S’ka hiç dert djali i Preshevës, kur po e di se ma s’do kthejë,
S’do kthejë të përkëdhelë fëmijë, t’këndojë e valle do të hedhë në dasma.
E din trimi i Preshevës zakonin tonë të vjetër ndër deka e gëzime,
Se nuk i harrojmë trimat, qoftë dhe nga kohët e lashta.
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
Adem Idriz Jasiqi, Avdyl Ali Jasiqi, Bashkim Ramadan Jasiqi
Junik me shpatulla burri,
Ma mbaj peshën që kam mbi supe,
Kam gjith plagët e luftëtarëve,
Që ranë nëpër ditë lufte.
Junik mbaje burrninë,
Bëji kangë luftëtarët e tu,
Si kah moti u ba kangë Jakup Ferri e Idriz Seferi,
Ky fisi jonë i vjetër për mos me u shu.
Junik thurë këngë trimash,
Me djemtë e tu do të ndrijë nuri,
N’sërën e burrnis gjithmonë ke qenë i parë,
Në radhët e luftës përherë ka ndritë burri.
Junik o burri i besës,
Me nanat trime si luftëtare,
Fole një fjalë shprese siç flasin burrat,
E lehtësoje sadopak dhimbjen shqiptare.
Junik shkrimi i historisë,
Faqe të reja me gjak shkruar,
Do të mblidhen krejt penat e Dardanisë,
E historinë tande s’kanë për ta mbaruar.
Nga po vjen Avdyl Jasiqi kështu,
Shteg më shteg po e ndjek plumbi i hasmit,
Don me e zanë, por se zë dot dragoin e Jasiqit,
As pushkë e Serbisë e as murtajë e Junikut.
Po ku e la fëmininë e vet Bashkim Jasiqi,
Livadhet e Junikut po ato janë,
Fëmijët e qengjat në pranverë aty janë bashkë,
Asht lumturi, shihet, një moshë kanë.
Bujar Jasiqi duket një porosi e ka,
Të jetë andërr fëminore lufta për liri,
Le t’i lutet nana e krejt Juniku, të ndalë pak,
Po djali i Jasiqit vetëm si yll do të ndrij.
Në krye çetës kërkon t’i dalë Adem Jasiqi,
Atdheu e Kombi kërkon sot të ketë rini,
A nuk asht i bukur mëngjesi i pranverës,
N’dritën e çelë nga bjeshkët me diell të ri.
