Mburoje dashurie!
Vetmia veshur ne trup,xixellonje zjarr,
Ben lojen e saj dhimbja i qendron prane.
Do ta trembe ,po trupi mburojen e vesh,
Eshte e njejta dashuri ,qe vjen dhe i qesh.
Trishtimin vetmi mbetur lengim, trupi percjell.
Shpesh!
Shpesh bie ne gjume enderim,
Qe ti te zgjohesh.
Afrohem afer e kerkoj,castet e humbura ,
Ti vendos ne zemrer
Mos humbin tek ty.
Atehere s’me mungon,e zhytemi enderimit,
Nje det i perlotur shpirti yt.
Noton kraheve te mi.
Veshur ndjenje!
Vishu ndjenje ,se shpirti i njeriut iken,
Me perpara se mosha e bukuria.
Kur i vdes dashuria..
“”””””””””””””””””””””””””
Kur ti vjen!
Te puth me perqafime shpirti.
Ti me buze fjalesh varg.
Qetesohet rrezja e syrit.
Kur prek tenden varke.
Kur ti iken!
Kur ti iken deti behet gri.
Vendi bosh i yti ,i imi vetmi.
Kur ti iken ,ne zemer gjemon shi.
Kur presim!
Mbytim dimrat,flasim me vete,
Ndertojme stinen tone ,
“Dhomen me genjeshtra”
E behemi te pasur ,ne letra.
“”””””””””””””””””””””””””””””
Anadollak!!
Me kot e quan veten shkrimtar,
Ti, qe pergjohesh prej gruas.
I ke lënë shteg të kapë, jo vetëm këmbë,
Por të të terheqe edhe prej duarsh..
Ata që shkruajnë, kanë zemër në trup,
Jo mur të ndërtuar me sy gruaje..
Ndoshta ti je prej atyre emrave,
Që më kot mundohen të shkruhen…
Me kot duket, qe shkruan vepra,
Jane libra me fletë e më kapak,
Ti je anadollak, me ndjenja gruaje..
Fshihesh dhe del tek parajsa e saj..
