Poezi nga RaméSmajlaj
Mos ma vrisni qiellin ju lutem në Zot !
Ai pikon vet lot mallëngjimi është molisir nga rrugëtimet
Nga moti në mot i shëndrruar në thermija shprese
Sikur jetimin sot e kafshon golgote.
Pëllumbat në hapsirë lereni të lirë të fluturojnë
Mos keni frikë se hapsira është e madhe për të gjithë
Krahet mos jav plagosni janë të lodhur nga stuhia.
Ju lutem trupin copëza thermija mos ja copëtoni
Se dielli nxen barbarët e ëndrrat i plagosin
Që në hapin e parë në rrugët e jetës.
O i Madhi Zot ne një ditë do ikim se njerëz jemi
Si ti njeri si unë do largohemi nga kjo botë
Por veprat do mbesin një dëshmi e një identitet
Të nëpërkëmbur në kohën e vrarë nga padrejtësi.
Ferri dhe stuhija do i shalon djajtë të pasurit dhe të varfurit
Do të ndërrojnë rrolet se lakmia vetëm për vete dëmton
Pasardhës të lig do të quajnë ty o rrugëtar i jetës.
Sot më mbyti malli për një shuajtje
Etja për një pikë ujë të kristalit
Tek Dedufi rrenze mali të ftohtë.
Akullit dhe troftat e lumit tim dua pakë bukë
Dua pakë pogaqe të nënëlokës së dashur atje në larëgis
Më thoni kur do të ketë qetësi shpirti të lutme o Zot
M’u përgjigj o Malësia ime në tokën e bardhë
Po të pres unë që një kohë të gjatë t’u derdh të fundin lot.
Kehl.Gjermani,27.03,2015
Rame Smajlaj