E di c’fare jam
E di qe s’jam e bukura e botes
E di qe s’jam ylli i modes
E di qe s’jam Perendesha e tokes
E di qe jam ,nje valez deti…
Jam hebraike ,bije Vlore
Poezia # 2
Heroi i haruar
Dedikuar trimit hebrew – shqiptar Josef Kantozi qe mori pjese ne udheheqje e me arme ne dore ne Luften Heroike te Vlores me 1920
…
Nje engjell perhere me sillet verdalle
Veshur kostum ,at kostum luftetare
Ne sy me sheh ,zgjas doren ta kap
Perqafuar me eren largohet me vrap
…
Ne qiellin e Vlores endesh i lire
Nuk le jo korbat , qiellin t’ja nxine
Per Vloren,si lume shkrive pasurine
Bukuroshes Vlore, dhurove dashurine
…
Ne qiellin e pafund ,te shoh te vizatuar
Jo kurre nuk me ndahet dicka per te treguar
C’te kete lene valle tek une, ky trim ?!
Amanetin medaljon, me emrin e bijes trendafil
…
Per Vloren ishe gati jeten ta falje
Nen dheun e saj te ngrohte ,perjete po c’mallesh
Armen rembeve qe Vlora te mos tretej
Ne oqeanin e ngrire si pike uje , JO, te mos mbetetej
…
Ne c’do hapin tend shkrove historine
Sebashku me shoket Shqiperise dhuruat lirine
Trim o luftetare qe per Vloren luftove me arme
Une bija jote per Ty ,luftoj me te zemres fjale
Rashel Solomon
Poezia # 3
Pa dashuri
Është detyrë e privilegj të jesh njeri,
zoti me dorën e tij nga tufa na ndau me ligj
na dha mendje, zemër e gjuhë të ligjërojmë
na fali mes nesh dashurinë që jetën ta shenjtërojmë.
Por duhet ta ushtrojmë këtë detyrë e privilegj,
të rritim brezat të qeshur e të gëzuar,
të ruajmë gjithësinë nga çdo gjë që i bën keq,
përndryshe, kthehemi aty ku kemi filluar.
Gjithçka pra ta bëjmë me dashuri e ndjenjë
si bujku kujdeset për grurin që sa e mbjell
si ujku që sa e lind të birin e përkëdhel
si dielli ngroh tokën pa përtim, me zell
si prindi në çdo hap shoqëron fëmijën e tij
deri sa jep shpirt e shuhet si qiri.
Pa dashuri, pushon së qeni si njeri
Pa dashuri s’mund të ketë as gjithësi
Pa dashuri, je diçka bosh dhe pa vlerë
Pa dashuri, s’mund të ndryshojnë as stinët që të vijë pranverë.
Është detyrë e privilegj të jesh njeri,
zoti me dorën e tij nga tufa na ndau me ligj
na dha mendje, zemër e gjuhë të ligjërojmë
na fali mes nesh dashurinë që jetën ta shenjtërojmë.
Por duhet ta ushtrojmë këtë detyrë e privilegj,
të rritim brezat të qeshur e të gëzuar,
të ruajmë gjithësinë nga çdo gjë që i bën keq,
përndryshe, kthehemi aty ku kemi filluar.
Gjithçka pra ta bëjmë me dashuri e ndjenjë
si bujku kujdeset për grurin që sa e mbjell
si ujku që sa e lind të birin e përkëdhel
si dielli ngroh tokën pa përtim, me zell
si prindi në çdo hap shoqëron fëmijën e tij
deri sa jep shpirt e shuhet si qiri.
Pa dashuri, pushon së qeni si njeri
Pa dashuri s’mund të ketë as gjithësi
Pa dashuri, je diçka bosh dhe pa vlerë
Pa dashuri, s’mund të ndryshojnë as stinët që të vijë pranverë.
Rashel Solomon
Poezia # 4
