A thua vallë kjo quhet dashuri
Ne puthemi si dallgët bregun,
era është korrieri ynë përsëri,
qëndrojmë larg nga njëri-tjetri,
unë këtu dhe ti aty…
Por pandërprerë fillon stuhia,
zemrat tona trokasin, ndjekin një melodi,
si tufan në shkretëtirë ndihen që të dyja,
si akrepat e një ore që vazhdojnë në përjetësi.
Herë si zanë të afrohem,
herë si engjëll të përfytyrohem,
na lagen sytë shpesh, sa shpesh,
si shiu i vjeshtës me rrebesh.
Çdo mëngjes ndez një cigare për të dy
ashtu digjemi dhe ne, një vullkan i ri shpërthen
Vezuvi vetë këtë zjarr e ka zili,
si do ta quajmë ne këtë ndjenjë…
A thua vallë kjo quhet dashuri?!
Rashel Solomon
Poezia # 2
Balanca nuk ekuilibrohet
Ti ishe dielli, që mëngjeseve më zgjonte,
unë isha hëna, që netëve të shoqëronte,
unë isha busulla, që rrugën të tregonte,
ti, kapiteni, që erërat i qetësonte.
Ti ishe ëndrra, që si re më qëndronte,
unë dallëndyshja, në qiellin tënd blu fluturonte,
unë isha fleta, që mbi të ti vizatoje,
ti, arkitekti i shkronjave të mia siç i doje.
Ti ylberi, që pas shiut shndrisje,
unë isha ylli, që ti mbrëmjeve sytë s’ia shqisje,
unë isha ishull mes deteve të egërsuar,
ti, anija në breg e ankoruar…
Ti ishe zogu i parë, që ditën më bekonte
e unë melodia e këngës që të shoqëronte,
unë e ti gotat, që mbi tryezë, heshtur qëndronim,
unë e ti vera, që shijen jetës ia shtonim.
Dy anët e një peshoreje ishim ne të dy,
shija e përkorë e jona baraspeshohej,
njëri të mos ishte me shpirt aty,
balanca e jetës nuk ekuilibrohej.
Poezia # 3
Per ku
Per ku vrapon ajo vajze me dashurine krejt te zhveshur
Shpirtin me cipe te holle, mjergulle ka veshur
Drejt deres se hapur, vrapon si e mare
Per te e mbyllur ,valle se ka pare?!
…
Hapin e nxiton ,as vet se di per ku
Nje ender mban ne duar, e me frike e vertit
Valle kush e pret me endren ne sy?!
Ender ndofta s’eshte ,ndofta ndonje yll
…
Fjalen qe dhuroj ,u tret si debora e pare
Kurkush s’e degjoi ,ndaj hapin aty ndal
Ne fusha u end e zhveshur,e zhveshur si gur sterall
Edhe ai qe prane qendronte , rruges vrapon pa fjale
…
Per ku vrapon ajo vajze,me zemren krejt te zhveshur
Shpirtin me cipe te holle,mjergulle ka veshur
Poezia # 4
Lulja e verdhe nuk beri krim
Per cdo mengjes kopeshtin pastron ,
lulet ujit ,i sistemon
Ti mos e shkul lulen e verdhe
lulen e verdhe me kembe mos shkek
Ne natyren e begatuar
ku bima ,bimen e ka pranuar
ajo ka vend e lulezon ,
kujdesu pra ,nese shpirtin ia kupton ,
nga kujdesi ajo mbahet,
ndaj mos e lere te thahet.
Ndofta do pak uje se ka etje,
ndofta do pak,shume pak perkedhelje.
Ndaj asaj mos i mbaj meri
pse me ty u dashurua o njeri,
nuk beri krim ,
nuk beri faj,
ndaj si denim
c’mund ti jepet asaj ?!
Poezia # 5
