KOHA PËR T’U KTHYER
– Roman
3-
Shpesh , kur Mandi mbaronte punën, i pëlqente të sillej vërdallë me duart futur në xhepa. Zakonisht hynte librarive, po kur s’kishte qejf për libra, e kalonte kohën në sheshin ” Republika”, shihte njerëzit që shkojnë e vijnë, dëgjonte muzikë tek ” Kafe Paskovski”. Ata çdo verë merrnin një orkestër të mirë. Njerëzit aq duan, hyjnë në qejf, kërcejnë. Por ajo që i pëlqeu më shumë Mandit verës që shkoi, ishte një bjondinë shtatlartë, si biçim sllaveje, hata fare, sidomos kur kërcente. Ndiqte me sy lëvizjet e trupit të saj, ndizte cigaren , dhe rrinte atje gjersa vinte ora për të marrë autobusin e fundit.
Kishte ndërruar shumë shtëpi , atë kohë banonte larg, dhe s’mund ta bënte rrugën në këmbë , siç pati bërë herë të tjera me dhomat që kishte pasur më pranë qendrës. S’i pëlqente të mbante as biçikletë apo motorr. I pëlqente të shkonte udhës më shumë me këmbët e veta. Kishte raste që s’shkonte as tek libraria, as tek sheshi, por endej rrugicave, sepse është një mani e tij t’u afrohet portave dhe të lexojë emrat, adresat. Mandit i pëlqente t’u shkruante letra të panjohurve. E habitshme , vërtet, por atij i pëlqente , provonte një lloj eksitimi apo lehtësimi, quajeni si të doni. Në njërën prej atyre mbrëmjeve rrinte si zakonisht pranë dritares , vështronte yjet e paktë në qiell , dritat e shpërndara nëpër Monte Morelo, dhe po vriste mendjen se ç’ti shkruante atij doktor profesor Mauricios…Ndezi një cigare , mbajti stilografin në njërën dorë, letrën e bardhë në tjetrën. Vështroi përjashta që të mbushej me gjendje emocionale. Përreth dritare, ballkone, çimento, njerëz që përgjoheshin dhe përgjonin jetën e të tjerëve. Që kur zhvishen o bien të flenë mbyllin kanatat e dritareve. Mandi bile hamendësonte se të gjithë e kishin ndonjë dylbi të fshehur pas dritares. ” E ç’të keqe ka që unë gjej ndonjë adresë dhe shkruaj ndonjë letër anonime”- mendoi. Ndaj nisi të shkruajë pa një e pa dy në fletën e bardhë…
” I nderuar zoti doktor profesor Mauricio…Unë që po të shkruaj jam një lloj Robinsoni. I vetmi ndryshim është se nuk jetoj në një ishull, por mes turmës, që të them të drejtën nganjëherë e urrej, sepse nuk arrij kurrë , të veçoj një fytyrë nga një tjetër.
Kam vetëm një mik. Të paktën, kështu besoj. Sepse është e vështirë sot, të gjesh një binjak, një si vetja. Unë jam një emigrant shqiptar, njëri nga ata që ju i quani kafshë, hajdutë, njerëz që prishin rendin, të paqytetëruar. Por këtë radhë s’ke fat. Unë jam vetëm një copë pjatalarës, që dikur shkruante vjersha dhe për fatin tim të keq, vazhdoj të shkruaj përsëri, edhe pse e shoh këtë gjë si mallkim. Vërtet, e bukur kjo?! E ç’jam unë në fund të fundit? Një shkrimtar që lan pjatat për të jetuar, në një restorant të një vendi të huaj, që nuk i duhet ai si shkrimtar, ka të tillë sa të duash që i çajnë prapanicën, ka nevojë përkundrazi për skllevër, dhe ka nevojë më shumë për projektues skllavërie… Si thoni ju profesor, nuk ka skllavëri sot? Po si e shpjegoni ju profesor, që asgjë s’ka ndryshuar në këtë botë? Ja për shembull, dikur ishte skllavopronari dhe skllavi, më pas feudali e bujkrobi, dhe tani padroni e punëtori. Kanë ndryshuar, siç e sheh, vetëm mënyrat konceptuale të të jetuarit, i dashur profesor, por jo vetë ekzistenca, ajo mbetet gjithnjë stadi dhe finishi i jetës. Më fal që po ta them po motoja e sotme është kjo; ” Shkërdheje atë që ke më afër”! Se Krishti i shkretë lodhej më kot me pallavra. Ha, ha, ha! …Uf!… Ç’ shaka e bukur. Si thua profesor? Të duket si një verë që të rrudh buzët, pasi është kthyer në uthull, është thartuar.
Tani po ju lë shëndetin, profesor! Dhe më falni që ju bezdisa. Ah! Gati sa s’ harrova! Para se të flini, e merrni atë pilulën e gjumit? Po atë pilulën tjetër, prit si quhet?… Vi…Vi…a…Viagra?! Natën e mirë, profesor! Ëndrra të arta ti pafsh! Gjumë të ëmbël…
Nga një i përvuajtur Robinson, ose si të doni më quani…”
Rrinte pranë dritares duke pirë cigare , dhe imagjinonte efektin e letrës kur ti shkonte profesorit. E mbylli në zarf dhe i vuri pullën. Tak! “Mbaroi dhe kjo” – tha Mandi me vete.
Frynte pak erë nga dritarja , po s’donte ta mbyllte. I pëlqente nata! I ka pëlqyer gjithnjë. Atë çast vështroi në qiell një dritë më të madhe. Nuk dinte të thonte nëse ishte yll apo një aeroplan.
