STINËVE…
U zhvesh pema nën cohën e hollë të mjergullës së bardhë
shëmtuar si kurrë më parë,
Ngarkoi trishtimin krahëve të thyer,
tharmit të netëve të verbëra
rrahur stuhive dimrit…
Pranverës, kënga e zogjve vallëzoi me bulëza vese
pemës mbushur me jetë
përkundur flladeve parfume,
mbuluar magjisë së luleve…
Verës, vezullimit të rrezeve shpërthimeve të potershme..
e Vjeshtës me fruta të mira,
kridhej fustanit me ngjyra…
Sa keq…!
U nguta pemën që krahët shtrinte nën çatinë time
në Dimër kur e gjykova,
u shfaq e ndryshme në katër stinë…
Me njerëzit, njësoj s’u solla…
8/02/2020
