Ishte prill, nënë…
E mban mend,
Kur në këmbim të sfilitjes së ditëve,
Buzëqeshjen e parë të dhurova
E rrahjet e shpeshta të gurgullimës jetë,
Që vrapuan me bukurinë e lotit
Duarve të tua të buta,
Që aq shumë më kishin pritur,
ndërsa zemra jote e tejmbushur
si një mrekulli mbështjellë me fërgëllimë
m’u bë strehë?
Deri atëherë
pranverat ëndrra endën,
Çelën sythe të pafajshme
e unë,
Si lundërtare shpirti
renda me to
me rrezen e vagëlluar,
Me erën e luleve që më mbarti,
Përkëdhelur alkimisë së flladeve,
horizonteve përherë e më të gjerë,
e mbi shpinën e qyteteve,
që dergjej pritjeve të përmallshme,
për t’u rikthyer gjithmonë strehës tënde
e për të të rigjetur …!