Ti hyre në jetën time
Me nektarin e dashurisë ti hyre në jetën time
e larë me rreze e veshur me vlerën e urtësisë
për t’u kthyer në sy të luleve që kullojnë dritë
mos të jem rob i verbër rrugëve të marrëzisë
“””””””””””””””””””””””
GJUHA SHQIPE
Në palcën e gjuhës tingujt ngjizen
kthehen në kumbim zërash të përtërirë
Ashtit të moçëm i mëkojnë sythat
ndër dej të gjakut qarkullojnë papërlyer
Fjalë lëshon e perëndishmja
shpërthen me vrullin e zemrës
në trungun me rrezatim të shkëlqyer
fytyrën që s’mund t’ia fshihnin shekujt
Në shpirt i zbërthen gjymtyrët
tingujt pikojnë mjaltë dashurie
e stolisur me kurorë ilirie
e rrënjë të lashta pellazgjike
“”””””””””””””””””””””””
DUHET TË JESH…!
Duhet të jesh vetë jeta
Që matet me peshoren e kohës
Me agime e muzgje të errëta
Rrugëve të spërdredhura të botës
Duhet të jesh vetë durimi
Që nyjë të mban lidhur shpresën
Ngulitur në çdo qelizë truri
Kur e keqja të shpërlanë kujtesën
Duhet të jesh vetë zhvendosja
Në kohë dhe në hapësirë
Dhe të kesh krah të rrufeshëm
Të çash terrin me rrezatim
Duhet të jesh vetë guximi
Dhe kur jeta të dridhet
Ahere kur në sy të ngrin loti
I vetmi i ëmbli dhe i hidhuri
