GJUHA SHQIPE
Tridhjetë e gjashtë tinguj ngjizen në palcën
e gjuhës
E vijnë me kumbim si ortekë bjeshkësh
E vijnë me jehona valësh kryengritëse
Të lumenjve të zbritur në fushat me lule të
Naim Frashërit.
Në ato fusha bashkohen e krijojnë fjalë
Të ëmbla e të hidhura si vet jeta.
Ashtit të moçëm i mëkojnë sythat
ndër dej të gjakut qarkullojnë të papërlyera.
Fjalët shpërthejnë nga e perëndishmja gjuhë
Me vrullin e zemrës, me ngrohtësinë e gjakut
Për ta krijuar trungun me rrezatim hyjnor
E fytyrën engjëllore të dalë nga Lufta e Trojës
Të ekspozuar në çdo varg homerik.
Gjuhë shqipe, ti zgjua bletësh
Fjalët tua pikojnë mjaltë dashurie
Kur shfaqen të stolisura me kurora dafine
Në fushat e lulëzuara të mendimit
Nëpër gurrat e freskëta të rrëfimit.
“”””””””””””””””””””””
ERRËSIRA MOS T’I SHKELË ME KËMBË
Fjalët, të para apo të mbrama çofshin
nuk e ngatërrojnë as e përmbysin dashurinë
kur piklon syri i zemrës rrokulliset çdo mosmarrëveshje
-dhe fjalët heshtin
Ndizet rrezja në errësirën e natës
përmallshëm bie mbi shpirtin njerëzor
zgjon trupat e heshtur me bukurinë dritëplotë
errësira mos t’i shkelë me këmbë
