NË FJALË TË HYJË URTIA E TË DITURVE
Harku i buzëqeshjes shigjetë ka gjuhën
me sytë e saj mund ta joshë gjahun
dikush prej nesh nga fjala mund të vritet
që si thikë e helmët të shpon gjoksin
Klithjet e zërit çajnë më dysh zemrën
nga plagët e saj dashuria njeh vetveten
syve pikojnë lotët e gjaktë të dhimbjes
ta zbutin hidhërimin e helmtë të gjuhës
në fjalë të hyjë e të fletë urtia e të diturve
“””””””””””””””””””””””ATY KU LOTI YT NUK NDAHET
Nga një shtet në shtetin tjetër
kufijtë mallin seç kanë ndarë
dashuria si nëpër ëndërr
vjen ndez zemrën në kraharor
Qan me të madhe mallëngjimi
kërkon rrugën ku ka mbetur
qorton fatin e vet të hidhur
që s’kthehet prapa si dikur
Zëri i shenjtë troket në zemër
ëmbëlsishtë derdhet në shpirt
aty ku loti i Yt nuk ndahet
në kërkim t’i bashkojë kufijtë
“”””””””””””””””””””””PËR DASHURINË NJERËZORE
Edhe nëse në tejqiejt
do të ekzistoje
Planetin e dashurisë
me emrin tënd do ta pagëzoja
Thellësive të shpirtit,- Ti
me dritën diellore, edhe
vdekjen e bën të pavdekshme
për dashurinë njerëzore
“”””””””””””
