TË SHOH FYTYRËN TËNDE
E mira është të nisem drejt teje
të kundroj mrekullinë e brishtë
që çelë lule në çdo kohë e stinë
që çelesh atje ku dielli perëndon
e nëse më braktis përbuzshëm
dhimbjen ëndshëm do ta ndjejë
do të ndizem si yll në errësirë
të shoh fytyrën tënde të vesuar
që polen dashurie kudo derdh
dhe zemrat prush e zjarr i ndez
“”””””””””””””””””””””””””
RINISJE
Në flakën e zjarrit që s’fiket vdes hiri
fshehtas rrëmben dashurinë që s’kthehet
prushi nxjerr lotë të nxehtë varrimi
ringjallet ajo që ikën e të këputë shpirtin
Nga pema e jetës zogu feniks fluturon
nuanca ngjyrash të ylberta i shkëlqejnë
hirit i gdhend hieroglifet e pavdekësisë
për dashurinë në qiellin e kujtesës endet
Në shtegëtim për në jetën e amshuar
sheh vetveten në mitin e qëndresës
në sy të vdekjes e lexon trishtimin
dhe riniset nëpër kohëra që të ribëhet
“”””””””””””””””””””””””
E kaluara
E puth trurin me ndjenjën e kujtesës
në duar mban të ardhmen me fije shprese
e josh dashurinë me hije të lamtumirës
me dritën e saj bën të ndezë errësirën
