Sot dita është ndryshe,
Jeta ime..
Një ditë më i pjekur,
Drejt një jetë më të vështirë,
Drejt realizimin të ëndrave të tua…
Edhe 💯🎉🎂🎉biri i mi,drita e syve të mi,
Të uroj gjith mbrekullit e botës shpirt,
Bëj që jeta jotë të jet ashtu si ti e dëshiron.
“””””””””””””””””””””
Prìtja e gjatë
Prita shumë që yjet t’mi zbrisje,
Në atë muzgë të errët pashkëlqim,
Mbeta e mpirë në mes të dëborës,
Flokët(borës)që binin mbi akull shkrinë.
Ecia e s’kuptoja që rrëshqisja,
Mbi akullin e ngrirë,
Këmbët mpirë e bërë flak të kuqe,
Nuk ndjenin të ftohtin që depërtonte.
Prita e gjatë më gurtësoi,
Si një luanesh më kishte formuar,
Asnjë fjalë nuk munde të thoje,
Copa,copa do ishe coptuar.
Diku në një pistë isha ulur,
Nga akulli nuk ndjeja të ftohtë,
Vështroja qiellin që yjet të binin,
Por sipër inat dhe ata ishin fshehur.
Dhe ashtu e mbledhur në mendime,
Vështrimi në qiell u shtangë,
Një çerek Hëne,e pesë yje,
Nuk e di se nga dolën,
Shkëlqimin hodhën tek unë.
Filloj të flas,por fjalët nuk dilnin,
Gjuha kish ngrirë,dhe gërmat s’formoheshin,
Mëndja ime atyre ju fliste,
Më kotë me mua mereni.
Ato sikur kuptuan mendimet
Ndriçim hodhën më shumë,
Trupi i ngrirë e bërë akull,
Nuk mund të shkëlqente me aq pak.
Qerpikët zunë të lëvizin,
Lotët rrëshqasin mbi fytyrë,
Çdo pikë që binte në sipërfaqe,
Ngrinte e bëhej akull.
Një qen u ndodh ,pranë meje,
Nga këmba më tërhiqte me forcë,
Çohu më thosh me vështrimin,
Se nuk mund të rrish më këtu.
Ashtu e përlotur e përqafova,
Dhe ai gjithashtu,
Qeni më kuptoj më mirë se njerzit,
Që hiqen se të njohin shumë.
Sytë e tij flisnin shumë,
E thosh mos u mërzitë,
Mos u mundo të bien yjet,
Se kur bien bëhen hi.
Më kotë prita që yjet të bihen,
Në hapsirën e akull e të ftohtë.
@SAVA@ 22/1/2020
Mjergull..
Në ëndërr unë isha,
Mes mjegullës p’anë,
Mundohesha t’a largoja,
Por ajo rrinte pranë.
Në thellësinë e saj,
Asgjë nuk dalloja,
Thërrisja…eeeej më shikoni,
Se unë s’shoh gjë.
E lodhur,e raskapitur,
Që të gjeja shtegë,
U ula pran një rrëpire,
E vetes i them:-
Sa e vetmuar jam,
Në k’të hapsir pafundë,
A do mundem të fluturoj,
Që qiell të shoh.
Aty hap krahët,
Në ëndërimin tim,
Këmbët rrëshqasin,
E bie në humnerë.
Në thellësinë e saj,
Aty jeta mbinte,
Lulet shumë ngjyrshe,
Sytë më mahnitën.
Mes tyre rrashë,
Me aromë më mbulluan,
Vesa e mëngjezit,
Gjith trupin përshkoi.
Hap sytë për një çastë,
S’po dija ku isha,
Mëndja e kthelluar,
Thot ishe në ëndërr.
Ashtu e përgjumur,
Dritaren hapë,
Kjo koh gri me mjegull,
Në gjumë m’kishte dalë.
Ashtu e tulatur,
Në parvaz po rri,
Ajri i freskët,
Mendimet mi kthjelloj.
Përse!!
Si vdes një dhimbje,
Që ke brënda vetes,
As dimri që vjenë,
Nuk ngroh me një rreze.
Ka goditur qelizat,
Që janë të pafajshme,
Ashtu siç bie shiu,
Tek njerzit e varfër.
Lufton kjo dhimbje,
Në gjithë qënjen time,
Pafajsia e saj,
Asnjëherë s’do gjej zgjidhje.
Rrutullohet nëpër trup,
Mundohet të prehet,
Por kudo që shkonë,
Askund nuk gjen vendë.
S’i vdes një dhimbje!?
Që ke brenda vetes!
E shtjellonë në tru,
Apo në ndërgjegje??
Mundohesh gjithmonë,
Që t’i japë qetsin,
T’a mbaj brënda vetes,
Që të jem e lirë.
Por ajo gjithmonë,
Është triumfuse,
Një ngacmim i vogël,
Ajo mbizotëronë.
Dhe parreshtutr them???
Si mund që të vdesë,
Një dhimbje brenda vetes…
@Sava@
