DASHURI KUSH S’JU DHA
S’do ta nis me romët poezinë,
jo se kam shkruar tepër për ta.
Për një zog, për një zog në Ukrainë,
që dashuri kush s’i dha.
Një zog për tek unë u nis, zog i mirë,
dhe një turmë zogjsh e morën pas.
Por i zuri rrugën një njeri i ndyrë,
një njeri i mbrapsht.
Sot s’do shkruaj për romet unë,
as për borën që prilli na ftohu gjer në dej.
As për vajzën që e desha aq shumë,
Vetëm për zogun dhe më s’e kthej.
“””””””””””””””””””””””””””
NË DASMËN E POETES
Atë ditë do çahen daullet,
Kur të gjithë të afrohen në valle.
Siç afrohen retë dalëngadalë në male.
Kur të vijë ora,
Që të të presin te shtëpia e dhëndrit,
Dhe mbi ty të shpërndajnë parreshtur urime.
Unë shoku yt i vjetër, në s’munda të vij dot,
Ca vargje, si zëra dasmorësh
Do të të nis me përgëzime.
“”””””””””””””””””””””””””
TRI POEZI
DIÇKA MË VDES
Për të bërë ca vargje,
Nuk kam pse të pres,
Pastaj brënda vetes,
Diçka më vdes.
Kur unë bëj vargje,
Mbi fletë të bardhë,
Nuk vdes ditë për ditë,
Por vdes më rrallë.
KËSHILLAT QË MË MORËN PAS
Nganjëherë veten e zë për inat,
si të isha gjë e vjetër.
Sa herë që flisja pa takt,
dhe flisja ca më tepër.
Këshillat e prindërve s’i harrova asnjëherë,
prindërit që s’ndjenin të mplakur.
Për mos t’u dukur mbi të tjerë,
duhej të isha më i matur.
TE GJITHA STINET
Të gjitha stinët e vitit vertetë i dua
Por frymëzime më mbushë vjeshta
Në vjeshtë vargu më rrjedhë si krua
Dhe shkruaj pafund vjersha.
Edhe pranvera penen ma mbanë gjallë
Ditë -netët mi mbushë me frymëzime,
Veç të gjitha stinët ti vë përballë
S’më mbushin frymëzim sa e dashura ime.
