PENËN IA THYEN POETIT
E mbyllën poetin si hajdutin në burg
I morën penën e ia thyen copë copë
Lotët nga sytë i rridhnin si shiu çurg
Dhe në shpirtin e vrarë iu hap një gropë.
I dhanë çekan e lopatë të bënte mure shtëpie
-Këto janë për ty,- i thanë duke e sharë
Poeti me zë bërtiti “Oh, pika që s‘ju bie.
Kur i thyeni penën, poetin e keni vrarë
Nën trysnin e xhelatit bëri mure me llaq
Me gjakun e tij shkroj në murë një vargë të lirë
Poeti vdesë po ja thyetë penën, vetëm kaq
Pa penën e poetit bota është plot errësirë.
“”””””””””””””””””””””
HALLEXHIU I SHTIRË
Më erdhi në derë një hallexhi
Nga fjalët s’mu duk burrë dosido
Kam hall të madh, jam në vështirësi
Vendosa ta ndihmoj, domosdo.
U futa brenda, i dhashë atë që deshi
Ia dhashë pa u menduar gjatë
Sa u lumturua, fytyra i buzëqeshi
Dhe si erë iku nëpër natë.
Thashë me vete nuk do t‘më harrojë
Fundja e ndihmova në kohë të vështira
Për çudi nga lypsi asgjë më s‘dëgjoj
Paçka se shumë herë në telefon e thirra.
Drejt tij e nisa edhe një mikun tim
-Të, lutem, nga unë porosin t‘ia dergosh
-Për huadhënësin-kish thënë-kam vlerësim
Por mbrapsht e ktheu duart bosh.
