KAMPI I RIEDUKIMIT ( burgu ) TAROVICE vijon Ne mengjes i ra zilja e telefonit te zyres : – Jam Thomai , shoku prokuror , drejtori i kampit te riedukimit Tarovice…kam nevoje te vini ketu , se i denuari Ndoc Licejza , qe ju e njihni mire , ka tre dite qe eshte futur ne greve urie dhe po perkeqesohet gjendja e tij shendetesore. Dje , jane futur dhe tre te denuar te tjere nga Shkodra. Vertet e njihte mire Ndocin. E kishte patur shoke te mire e te beses , qe ne femijeri. Ja njihte karakterin , temperamentin , ishte trim dhe i vendosur. E kishte te qarte si drita , se ky qendrim , vrazhdesia e tij ishte me paramendim , se sjellja e tij rebeluese ka shtytje te brendeshme , ajo i vinte nga mungesa e lirise , kufizimet ne gjithshka qe ishte i detyruar te mos i kishte ne kushtet e nje te denuari. E kishte takuar shume here , e dinte c’donte dhe c’mendonte.
Ai e kuptonte fare mire , e dinte fare mire , madje ia kishte thene , qe pushtohej shpesh here nga deshira te vraponte si i cmendur , te ikte nga ky izolim qe qe e kishte mberthyer , e nuk e linte te merte fryme , te linte brengat , vuajtjet , te ikte diku , s’kishte rendesi se ku , vec te thillte ajrin i lire ,jashte ketij rrethimi me tela…dhe shpirti i semure te ngopej me liri e gezim. Ndjenja e tij e pare qe pikellimi dhe keqardhja. Me fort , ka te ngjare qe kjo i vinte nga vetedija se ishte i paafte te sheronte shpirtin e tij , teksa vuante. Ai mund ti jepte gjithshka munde , ti plotesonte cdo kusht qe ishte ne mundesite e drejtuesve te kampit…mirpo , ai nuk vuante fizikisht nga kushtet e keqija qe detyrohej ti kalonte ne burg , trupi i tij i fuqishem ishte ne gjendje te perballonte cdo vuajtje fizike …shpirti i tij ndjeshem vuante… po shpirti i tij ishte thelle thelle i paarrtishem , sado te perpiqej per te arritur diku , te pakten sa te mundte per ta qetesuar disi. I zhytur ne keto mendime , ai as qe e kuptoi qe kishte ne kamp. Takoi drejtorin , i cili e sqaroi hollesisht situaten. — Ti therrasim ketu ne zyren tende. I sollen , Ndoci e kishte humbur forcen e gjallerine , duket ditet i pangrene dhe i pa pire e kishin bere punen e vet. I lodhur mezi qendronte ne kembe. Ndersa , ai filloi ti fliste , Ndoci nuk reagoi , veshtrimi i tij ishte ngulur diku tjeter. Nderkohe , qe fytyra ishte e egersuar dhe kishte mbetur si e ngrire…U degjua me ne fund zeri i prere dhe i vendosur i Ndocit – Nuk dua te flas , as qe dua te ju takoj . Per nje cast mbeti i habitur , ai nuk po e dallonte mikun e vjeter me te tjeret , po fundja kishte te drejte , ndonse nuk i erdhi mire , a nuk ishte ai nje prokuror , nje perfaqesues i diktatures njelloj si te tjeret. Po , megjitheate , e lendoi toni i tij.Nuk kishte rendesi nga i vinte ky qendrim i akullt , por nje qendrim i tille tingellonte gati si mosmirenjohje , per c’ka kishte bere per te. Ndonse e zemeroi sjellja e tij , ndonse kishte ardhur aty i vendosur , per ta bindur qe te hiqte dore nga greva e urise , nje ze i brendshem i fliste , i thoshte , se duhej te ishte i qete , i duruar… se do te ishte njeriu me katil po ta lendonte me fjale kete njeri , kete te denuar , kete mik , me te cilin kishin ndare vitet e vegjelise sebashku , qe tani ishte krijesa me fatkeqe ne keto caste , qe ishte gati te vetflijohej. Atehere , c’duhej bere…shtyu karriken me shume drejt tij , iu afrua fare prane… – E po mire o Ndoc… e filloi te fliste. As ai vet nuk po dinte cfare thoshte , vetem fliste e fliste pa pushim , teper moralizues …bla bla …artikulonte fjalet sikur te ishte duke mbajtur nje diskutim ne format e edukimit , duket drejtorit po i pelqente dhe e miratonte me xheste here pas here dhe priste me padurim efektin e tyre. Ne kete monolog te gjate qe atij iu desh te mbante , vec Ndoci arrinte ta kuptonte , i cili i cuditur filloi te shikonte mikun e tij…dhe veshtrimi i prokurorit u ndal e ngeci gjate te Ndoci. Nuk po ia ndanin syte njeri tjetrit. Ngjante , si ajo loja e syve , kush ul syte humbet. E ndersa , ai vazhdonte te fliste , pa e shkeputur veshtrimin nga Ndoci , vuri re qe ai po skuqej , damaret e qafes filluan ti fryheshin , aq sa dukej se do ti pelcisnin…ndersa , ai vet ndjeu nje afsh , si zjarr nga brenda , nuk e shihte vehten , me siguri dhe fytyra e tij do ishte bere flake nga skuqja , po fytyra e tij e zeshket nuk e tregonte , zeri i tij , pak nga pak po fikej…derisa , nuk ka zgjaturme sekonda , kur te te dy njeheresh , Ndoci dhe ai , ia plasen nje te qeshure te zhurmeshme me ulerime , te pambarimte , qe kumboi aq fort , saqe muret e asaj zyre nuk mund ta mbanin , pa u shperndare neper koridore e kushedi deri ku…Nje moment , pa qe dhe tre te denuarit e tjere po qeshnin , instiktivisht. I vetmi , qe po heshte , i befasuar nga ajo qe po ndodhte brenda kesaj zyre , disi i fyer ishte drejtori. Atehere , si u qetesua pak i hodhi krahun drejtorit , e perqafoi dhe i tha : – Nuk ka kuptim tu flase keshtu e tu bej moral ketyre , une kam qene si ato , une jam si ato. Pas kesaj , nje kontroll i ministrise se brendeshme , organi nga vareshin asokohe burgjet , e kishin konsideruar shkelje te rende , futjen e prokurorit brenda rrethimit te dyte , aty ku rrijne vetem te denuarit , ndersa te tjeret , sidomos per prokuroret ishte rreptesisht e ndaluar , mbasi rrezikohej marja peng e tyre nga te denuarit. E tek po e kritikonin drejtorin qe kishte lejuar kete shkelje , fjala e tij i la pa fjale – Kush do ta marin peng prokurorin shoket e tij , ai i ka te gjithe shoke ato
