GJYSMËNËNË
Nuk e dua…
Gjysmëpërqafimin, se dua të pushtohem e tëra nën të.
Gjysmëbuzëqeshjen, se si ngërdheshje më duket.
Gjysmëbesimin nga njerëzit që me shpirt i dua.
Gjysmëfjalën, se trepikëshi lehtësisht mbushet a këputet.
E dua …
Gjysmëlindjen e diellit, kur rrezja me delikatesë të fton për ditën e re.
Gjysmëperëndimin kur dielli fillon të skuqet si gocat për dashurinë e parë.
Gjysmëshiun që të fal një freski të ngrohtë në pranverë.
Gjysmëbimën që sjell shpresën e mbjellë në arë.
Po, e dua…
Gjysmën e kafshatës ndarë me atë që ka nevojë.
Gjysmën e kohës ndarë me njerëzit që kam pranë.
Gjysmëdhimbjen kur e mbaj në supet e brishtë.
Gjysmëgëzimin që gjysmëpesha në qiell e ngre lart.
Diellin dhe hënën kurrë s’i kam dashur përgjysmë.
Kam pritur qiellit të largohen retë e të mbushet një gjysmëhënë.
Por sa shumë mallëngjehem kur shoh këtë gjysmëhënë të vogël,
me dedikimin kuptimplotë:
“SE TI JE GJYSMËNËNË “
Teuta Biçaku
“”””””””””””””””
Panoramë në shi
Një ari pelushi.
Dy luledielli të brishta si vezë.
Një çadër e vogël
dhe unë,
në një ditë shiu rrëke.
Lulediejt duan rreze.
Unë çadër kam, jo diell.
Arushin dhe ato
në gji i mbaj
të mos njomen.
Vetë kokën mbroj sa mundem,
se supet lagen deri në asht
dhe them: “Shyqyr që u gjenda për ta”
Një ari pelushi që ka frikë të njomet.
Dy luledielli që kërkojnë diell.
Një çadër e vogël
dhe unë,
që mundohem t’i mbroj
nga rrëketë në qiell.
