FRAGMENT VJESHTE
E çuditshme kjo stinë fryn e shfryn bulçinjtë
Zverdh e purpuron e fryteve i kullojnë gjinjtë
Mushkëritë e zogjve frymojnë këngët në ikje
Qiellit të ajërt fluturojnë drejt saksive të yjve
Brymë trishtimi derdhet mbi gjethet në ecje
Thinjat e kohës si rrezore shkëlqejnë degëve
“”””””””””””””
AJO
Me dashje ose pa dashje, as denon, as fal
Qëndron e heshtur, me dashuri zemre shëron
Me shembullin e veprës ndjek në çdo hap,
Të bën për vete, shtegut të dritës të kërkon.
Shpirtin ta përshkon me fytyrën që shndritë,
Edhe në furtunë a në ndezje prej afshi.
Në kohë mjaft të keqe, jetën ta bën të ëmbël,
Në fijet e shpirtit, ndez dritat, terrin e largon.
Në rrjetë dyshimesh, kur shpirti trazohet,
Mbron të vërtetën nga gënjeshtra e mbuluar.
Me vesë shkëlqen, e gjethe të arta vjeshtohet
Që bien tej e tej me dëshira të zjarrta.
“”””””””””””””””””””
ATJE KU NGJIZEN E PËRJETËSOHEN VETËM DASHURITË
Kur e kuptojmë lindjen dhe perëndimin e diellit
Koka na ngritet lart që t’i kap kufijtë e universit
Me zjarr zemre t’i shndritë udhëtimin mendjes
Me frymë t’ shpirtit t’i jep aromë e kuptim jetës
Vërtitet ditenatë në çdo kohë kurrë pa u ndalur
Të gjejë burime njerëzore që s’kanë të shterrur
Kundrejt çnjerëzores që si bishë i çan gjymtyrët
Për të pirë palcën deri në pikë thellësive të trurit
Në shtegtim drejt horizonteve që dhurojnë dritë
Atje ku ngjizen e përjetësohen vetëm dashuritë
“””””””””””””””””””””””””
PATA HUMBUR DHE KAM FITUAR
“Të jesh i mirë është gjithçka”. V. Hygoi
O ti që kupton gjuhët e botës fjalën dëgjoma
Desha të të them ate që s’ të thashë më parë
Nuk arrita sepse kisha frikë mos të humbisja
Gjersa mendoja se në botë je njeriu më i mirë
Nga sinqeriteti i tepruar ti kishe ikur papritur
Gjuha e dinakërisë sa shpesh na pati rrëzuar
Duke rendur pas teje sa shumë pata humbur
Por zemrën e dashurisë përherë e kam fituar
“”””””””””””””””””””””””””
TYM CIGAREJE
tym cigareje i thithin mushkëritë shtjellë
e nxjerrin mjegullnajë me pelimin e idhët
dredhin e mbështjellin n’imagjinatën qiell
e sytë lakmitarë verbon me helm nikotini
valëzojnë e tërheqin pareshtur me dredhi
kënaqësi e vazhdueshme deri në verbim
edhe dëshirë edhe vuajtje e hidhur pelim
mendime shtjellë kërkojnë udhë shpëtim
shpërthen tym i heshtur shtëllungë reve
trazim i flakës n’ shpirtin e dehur vrullon
zien përbrenda flet me gjuhën që lëngon
e shijon kundërmimin e tymtë të cigares
sikur të ishte vesë që përhapet anekënd
ëmbëlsi e nektarit që ka aromën e luleve
