Selvete Abdullahu

    Porosia qiellore.

Po këndon qyqja në qatitë tona

E nuk e dimë ku do t’a bëjë ndalesën

Sa pritjet do të rriten e zymtohen

Me numrat e shifëruar luhet sot

As lule dëborat nuk e kanë më formën

Në stinën e lulëzuar vera nuk po vjen

Se ftohët mbretëron në shpirtrat e trazuar

E prehje askund s’mund të gjejmë

Me luhatjet e kohës s’e dimë çka n’a pret

E presim e vëzhgojmë çdo çast si do të jetë

Pa planet afatgjate

Ditë e nesërme në fatin tonë

Krejtë të ndrydhura në shpirtin që mëkaton

Lutemi

E lutemi sa nuk jemi lutur qe sa vjetë

Të jemi nesër gjallë

E të harrojmë se dje ishim në luhajë

Madje të harrojmë të lutemi përsëri

Se vala u largua nga e jona shtëpi

Pas perdës së zezë

Nuk dua të shoh fëmijët duke qajtë

Pranoj të mos jem aty

As kur thirret mbi minaret

E as kur bien këmbanat e qytetit në zi

Qofsha larg

Aq largë sa nuk arrijë dot t’i ndijë

E gjithë kjo katrahurë ka një histori

E shkruar brenda qiellit me një biografi

Është ndëshkim i frikshëm kohe

I veshur në petkun e ri

Se njeriu duhet t’a shoh tjetrin

Vetëm si Njeri

 Selvete Abdullahu

    04.04.2020