“BIJA IME”
Nuk di me c’ta krahasoj dashurin për Ty.
Edhe universi më duket shume pak.
As me diellin e hënën dot s’të krahasoj.
Je më shumë se kaq, je i imi gjak.
Githcka do të jepja për ty ne kët jetë .
Sepse gjëja më e shtrenjtë për mua ti je.
Do të falja gjithë qetesinë e shpirtit tim.
Te kthesh realitet, cdo ëndërr qe ke.
Do te ndjek pas kudo, deri ne frymen e fundit.
Gjithe fuqine e botës ,do ta dhuroja ty.
E sa herë te me duash në cdo rast nevoje.
Në cast pranë teje, do me kesh aty.
Edhe zemrën do ta jepja ty bija ime .
Për të parë se si duhet nje njeri në të vërtetë.
Do të të jepja edhe frymën time .
Të kuptosh se sa rëndësi ke për mua ne jetë.
“”””””””””””””””””””””””””””
“DALLENDYSHJA POEZI”
Të kërkoj ndjesë e imja poezi
Ah, kemi disa kohë pa u takuar…,
Ti je e mirë e s’më mban mëri`
Megjithëse vargun t’a kam harruar !
Edhe pse e përkohëshme, e trishtë kjo ndarje
E për këtë , faji është vetëm i imi …,
Por dua t’a dish , se nuk është braktisje
Nesër, të premtoj , do rinis udhëtimi !
Një çast mendova ,sikur më ishe larguar
Si dallëndyshja që lë folenë, e ikën larg ,larg…,
Harrova që foleja ne timin shpirt ish ndërtuar
E dallëndyshja–poezi, me këngë do kthehej prapë !
– ADELINA PALI –
“””””””””””””””””
Në dallgët e jetës , të gjithë notojmë
Herë të mërzitur , dhe herë të qetë
Merzitjes së tepër, duam ti shpëtojm
Por mbytemi në të, pa dalë në breg !
Me mund vërtitesha , nëpër dallgë
Pa arritur të shikoj asgjë si më parë
Në atë det turbullirash , që të ç’mënd
Bërtas fort , për jetën si e marrë!
Por prapë, nuk mbytem në atë det trazirash
Se jeta dhe në të keq , duhet shumë
Mundohem të zhduk , gjithë mbrapësirat
Fitimtare mbi ato dallgë, dua të dal e vetme unë !
Të dua o jetë, si do që të vish
Duke duruar , dallgë e stuhi !
