Libri 6 poezi
I zbrite Uralet për hir të dashurisë
Taisa Uzllova bija e Rusisë
Erdhe pas lules që kundërmon aromë
Ecnit krah për krah e kapur dorë për dorë
Ndoshta ëndërrove shumë Rusinë e kuqe
Ku erdhe tek ne, gjeli ish me huqe
Këpute nje lule në token e Rusisë
Të dy dorështërnguar dhatë besën dashurisë
Të dy bashkëudhëtarë në shërim . e die
t,ju shihje bashkë sa ju kishte hije
Në çdo cast të sëmurit I gjendeshe në krye
Për caktonit saktë çdo lloj terapie
Kujt I bëri keq dashuria jote
Partisë në pushtet që ishte miope
Bluzat e bardha ashtu si dëbora
Shkruar mbi të mbishkrimin Uzllova
Kishit zemër të madhe sa malet kurorë
Verës bën vapë e dimrit bie bore
Të hoqën nga Tirana për në Klos të Matit
Ky çift I hekurt iu prish drita e fati
Çdo gjë e bukur për ju kishte vlerë
Populli I Klosit të përcolli me nder
t ë deshi fort ,ashtu sipas zakonit
të dalin para gjer në fund të obo rrit
ju mblodhën veten,iu futët punës
I gjendeshin të sëmurit edhe në ditë fortunes
Te dy në shërbim të popullit punëtore
I gjendeshin pranë ,në ore e pa orë
Sa sy ke shëruar ,sa dihmë ju ke dhënë
Doktoreshë e dashur ishe edhe nënë
Nuk të harron Mati ty doktoreshë Taja
Sa ishit në Mat bête punë të mëdhaja
Punonit në heshtje nuk folët një fjalë
Vizitat pa hile qofte vajzë apo djalë
Plaka a pleq ,apo zë fëmije
Ata I vizitoje nuk donin ta dije
Ashtu si bluza jote , bardhë si bora
Ashtu e kishe zemrën Taisaa Uzllova
Populli të deshi Jetë e mirësi
Atij I shërbeve te bë ri me sy
Me ata duar të buta si duar fëmije
Doktore sha jonë erdhi prej Rusie
u the lamtumirë uraleve me bore
vendosi te vijë te ne përgjithmon
Hoqët disa vuajtje që morët , për cfarë
Sepse solli tajën këtu ne Tiranë
Vetëm e vetëm se falëm dashuri
Partiës në pushtet I bëri alergji
Edukata juaj imponon respect
Sikur të jesh rritur në këtë qytet
Sa mire bête për njerëzit të falen dashuri
Edhe ne kemi shumë nevojë për ty
Vite kanë shkuar ,të kujtojmë me mall
Menyri e taja e kishin zemren mal
Ju çuan atje , ku se kishit parë ëndër
Taja nuse bukur e Mënyri dhëndër
“””””””””””””””””””
Dy harabele.
U grinden dy harabele
Cuk ne gushe e cuk ne sy
U grinden aw shume
Se nuk behen dy parti
Nuk duan te ndahen vec
Cuk ne bisht e cuk me sqep
I ncoren njeri tjetrit syte
E u bene dite pa dite.
“”””””””””””””””
Dasma malësore
Babai më kish fejuar ,qysh në fëmijëri
Ish forca e kanunit ,atje në malësi
Nuk kishte problem burri kush të jetë
A ishte I qetë a ishte I metë
Nuk pyetej vajza le të ishte perrijë
Ish frenimi I zemrës e jo dashuri
Më veshin kostumin më hedhin duvakun
qysh të ishte vallë ,më hante meraku
a mos është plak nga dhimbjet se zë gjumi
apo bixhosxhi ,a ndonjë tip spiuni
a ndonjë fëmijë që duhet t,I bësh nani
oh sa e trazuar ndodhem midis jush
këtë hall që kam , nuk ma qan askush
vallë pse po luajnë me mua të gjorën
mbi duvak të kuq më vënë kurorën
ai është I kuq,ka ngjyrën e gjakut
qaj me zë të lartë pa dale te praku
ulëras me të madhe qaj me oii
për krahu mëmbajnë vëllezërit e mij
mbi samar të kalit palosem në dysh
duvaku I kuq më rrinte përsysh
vë duart në bel e marr vendim
drejtohem në kale e marr drejtqëndrim
e përshkoj rrugën mbi kale si selvi
vallë si do ndahem me kë të dashuri
rri e mendohem si do të jetë vallë
ata smë tregojnë qoftë dhe një fjalë
kali trokëllin tatëpjetë e për pjetë
veç zoti e di si do shkojë kjo jetë
kali trokëllin patkonjtë I përplas
më dhemb shumë koka dua të bërtas
kanga e zogjëve më nuk po dëgjohet
krushqit udhëtojnë e unë mbi kale
edhe pse rruga shumë I mundon
për këngën malësore zemra u këndon
edhe një qyqe këndon me zë të naltë
zëri I qyqes kurrë nuk pushon
unë qaj nën duvak e ti veç këndon
ajo zërin tim nuk di a e dëgjoi
ti qyqe këndon e unë meditoj
nuk di çfarë rruge do marrë jeta ime
a mund të bëhet ai pjesë e zemrës time
o zot mos qofsha si nëpër përralla
duvaku I kuq,shkëlqen dritë e hënë
Ma ka qëndis bukur oh e mjera nanë
Duke qarë për mua një qoshe do ketë zënë
Flakërojnë lulet ,pylli ,gjithësia
Më sillen në mendje ëndërrat e mija
Nuse e bukur,nën duvak si zanë
Mbi kalin e kuq , ndizem flakadan
Krushqit këndojnë këngë malësie
Dasmorët dalin para ,unë nuse me kuror
Më dorëzojnë vëllezërit ,sa futemi në oborr
Ashtu nën duvak ngjitem nëpër shkallë
Në fund të odes ,më vendosin përballë
Më e mire se unë,nuk ka në mëhallë
Në qoshe të dhomës,më vendosin për muri
Tani më ngjan vetja si manikin druri
Dasmorët kërcejnë dridhet dyshemeja
Unë e vras mendjen për mistere të reja
Kur hyra në odë aty kisha merakun
Kur pashë qëduvakun ma hoqi më plaku
Mu errësu dynjaja rash në dysheme
Të qafsha more plak se unë jam e re
Veç me hipoteza kaloi udhëtimi
Janë pjesë e jetës gëzimi dhe hidhërimi
