NDJEHËSI DASHURORE!
Sa do të doja, si me një shkop magjik
bota, të ndryshonte.
Sikur gjithkund e mbi gjithçka, në këtë botë
dashuria, t’a sundonte
e ne “të zgjuarit, me kulturë
të dashurit
të dhimsurit” rrob të saj për jetë, të na mbante.
Vërtet, sa do desha
rrob të asaj ndenje kryenece, të ishim.
Të asaj ndjehësie, që s’pyet
që të zotëron, pa vetëdije
të ul e të ngre, në qiej lumturie
të deh, të bën të çmendur
të shtyn mes shirash, duke rrendur..
S’pyet, askënd
s’pyet as mendje, as tru
kur rrjedh, në damarë gjaku si kru
që s’mbahet, pas fjalës “të du”.
Por ndjehet në shpirt, në zemër, në gjithë qënien njerëzore e në tru…
Nga kjo ndenjë dashurore,
gjithë bota doja
të ishte, “infektu”
E ne, viktimat e saj deri në vdekje t’betu!
Amijete Çollaku!
