Në rrugën e jetës !
Dhe vjen momenti, që jeta sfilitet e zbehet
si gjethet e vjeshtës, që zverdhen.
Problemet, rritem
durimit, i vjen fundi
si kalorësit, që i lodhen këmbët
dhe çalon
se patkoit, i ka humbur thumbi.
Si endacakut, që rrugëve zbathur endet
në kazanë plehrash, për ndonjë kothere
E brenga ndër kohë, bëhet tërkuzë në të jetës, rrugë.
Peshë e saj rrëndon, mbi kurriz
rrugës së jetës, për t’i zënë pritë
Teksa mundohesh, çastet për ti mbledhë
se jeta s’të jep, shans të dytë.
Dhe ty, si një pasagjer i një urbani, që i mbaroi graso dhe ingranazhi i mekanizmit, s’rrëshket
para se jeta si limon i shtrydhur, të të hedh
dhe sërish nxitoj
për në urbanin e rradhës, të më merr
në rrugën e jetës, që
më pret
por më e s’provuar e më e fortë, të jem.
E më tej ëndrrat e lira, do ti lë
pa adresë, të fluturojnë
drejt udhëtimeve magjike, që ato preferojnë
që shpirtrat, të panjohurën të njohin.
Dhe mbi të keqen, të mirën të rrikthej
dhe mbi lot, buzëqeshjen ta gjej
dhe serish besim e forcë mbi zhgënjimin të zotëroj
në urbanin e radhës, të udhëtoj…
Amijete Çollaku!
“”””””””””””””””””
Dedikim! Sensibilizim!
