MUZGU I VITEVE
Dallëndyshja iku pa thanë lamtumirë,
gjethet u zverdhën duke marrë me vetin andrrën,
buzëqeshja sa deti
ukthye në stërkalë.
Mendimet nuk këndojnë bukur
si dikur,
hana nuk rrin e ndezur në yje
në linjat e kafta të syve,
shkëndijat e gëzimit humbën
ne muzgun e viteve.
Lule rinisë po i bien petalet nji e nga nji.
“”””””””””””””””””””””””””””””””””
ATJE KU QIELLI
ASHTE AFER ME TOKEN
Unë vdes si hana para agimit
farën e hedh në tokë
e rruga shkëlqen me rreze flakëruese.
Nisem në rrugën pa kthim
atje, ku qielli ashtë afër me tokën,
nuk i dëgjoj të lehin qentë.
Në rrashtin e kohës
vëj nji kurorë të trëndafiltë
në kangën e qyqes,
dëgjoj zëra vajtues.
Me kamxhik andrrash e lodhi fatin
verën e vjedh e fus në xhep
vjeshtë as dimër mos të ma marrë.
Druaj se guri nuk lëviz me fjalë
mëkatari rrin mbështetun në mur
duke shkulur flokët nji nga nji
