ERDHA NËNË ÇAMËRI
Erdha nënë Çameri, erdha,
Erdha unë, mbesa jote nga Shqipërija,
Erdha të shoh pak nurin tënd,
Erdha të shoh shtëpitë e mija.
Ullinjtë e plakur pa të zotët,
Janë ar e shkuar, përmbi ar,
Janë zilija e dushmanit,
Janë të gjitha, me gjak larë.
Ferrat kacavjerrë ,dhe shkurret,
M’kanë zënë grykën e shtëpisë,
Aty ku gjyshi qante me ligje,
Kujtimet e tij, të vegjëlisë.
U ula pak, tek guri I portës,
Dy fjalë në heshtje,seç mi tha,
Bijë e kësaj toke, mirë se më erdhe,
Ti je rrenja, dhe jo “ata”.
Një pikë loti, padashur derdha
Kujtova stërgjyshen time, Fajkanë,
Qe vdiq pa e parë më Çamerinë,
Më të bukurin , vatanë.
Ish ajo fisnike grua,
Filaqotja shamibardhë,
Kur ti çoj lule tek varri,
Do ti them, nga larg kam ardhë.
Vajta i putha, pragun shtëpisë,
Lule manxuraje, mbldha
Tu marrësh erë, e të çmallesh,
Nga Filati, për ty i solla.
Me këtë tokë kam lidhje gjaku,
Eshtë e bekuar nga perëndia,
Eshtë e jona dhe do të jetë,
Sa të jetë jeta, Çameria.
Arjana Fetahu Gaba,
TË KUJTOHET?
Sa herë e prisja shiun, ashtu të ëmbël, të butë si buzët e tua, të kujtohet?
Ditë me shi ish, kur mora puthjen e parë nga ty,
Dhe si një mjelmë e bardhë, ula qafën e gjatë turpëruar,
Për të të mos parë, drejt e në sy.
Nga turpi…
Qerpikët, lotuar nga brënda shpirtit të dashuruar,
Dhe vetëm rrahje, rrahje zemre,
E puthje pa pushuar.
Shiu butë, prekte gjoksint tim, e rrekera të vogla shkruani emrin tend,
Gufonte zemra, si gurgullima e ujit,
E mua, s’më zinte vendi vend.
Ndësa neonët, shkëlqenin nga bulëzat e shiut, si pika argjendi,
Ti prekje me buzë ballin tim të lagur,
Sepse e dije, duart e mija rreth qafës tënde, ishin të sigurta aty, dhe me dëshirë.
Ti më njihje siç njihje diellin që linde ç’do të nesërme,
Ti e dije, që s’do kish kurrë, një lamtumire.
Dhe unë e ndjenja, çdo frymëmarrje tënden,
Dhe s’doja të mbaronte, as shiu dhe as nata.
Arjana Fetahu Gaba
