GJYSMA KOHËS SIME.
Kaloi gjysma ime e jetës
vite të kalbura
e ca të tretura
e ca të grumbulluara
si merimanga rreth lules së pjeshkës.
Këtu si trarë të ndryshkur
lloqet e njerëzve
thashethemet si trena të tejmbushur
mirësia si petale mbytur
në shkurre drizash humbur.
Ndersa ëndrrat më shpien në kopshtin e blertë
ku ngjyra e trëndafilit
me ngjyros venat
me buzë ia thaj vesën plot shpresë
e purpurt,e çelët,qetësisë i marr jetë
Kur netët më ndjellin lotin e trembur
vargu harkuar në llampë rri ndezur
në gjerdanin e ndritur të fjalëve
si hije e sermtë gdhendur.
Rrathët e syrit shtrirë e ulur
si zinxhir i mbajtur gjatë rreth gryke
klithma e stinëve të zemrës shkulur
si goja e nënës përgjunjur e lutur.
E pangjashme kaloi gjysma e kohës sime
si shkallëz e mermertë
në terrin e mërdhiftë
pak të bukura çaste si muzikë violine
si qeshja e asgjëje një rreze e vogël drite…
“””””””””””””””””””””””””””””
DHOMA IME
Ja dhoma ime e errët
e zgjodha vetë
e kam qëndisur në çdo centimetër
qetë-qetë,
duke kafshuar gjuhën
duke rrëshqitur mbi ankthin
duke gëlltitur lodhjen ,punën
e pangopur duke mbllaçitur mallin.
Këtu ka kaq shumë dhimbje,lot
si bodrume
katror-katror ndarë ne shpirt
gropëza te gurta me rrënjë ne tokë
përqafimet e ëmbla ngrirë duke prit.
Tani dhoma ime e mishtë
si skelet i rrin kohës nën hundë
Ai është fajtor
fajtorë janë të gjithë
unë sërish të gjithë duke i dashur shumë.
E pastaj ndava zemrën në dhomëza skicuar
me flegra prej çeliku
barku llokoçitur i rënduar
lëkura plasaritur
dhoma ime që e zgjodha vetë
ngulur kthetrat ,unë vetëdënuar
dashuri e madhe qëkur më ish’shitur
qëkur më kish’ harruar
Kjo është dhoma ime e errët,
e vogël
tanimë më duket kungulleshkë
ndërtuar si një lodër…
