KËRKO…
Kërko të më gjesh,në të qofsha rrotull,
të më gjuash,pa ma njohur mirë fjalën,
më përmbys,më kthe në një vorbull,
në fundin e rrugës,do ta shkruaj përrallën.
Kërko të më hedhësh në anën tjetër,
me shpinë,me fytyrë ,a përplasur butë,
do nxjerr nga shpirti lëmshin e vdekur
të shëllirtën frikë, kam për ta zhduk.
Kërko të më shtysh pa më prekur
në greminën e lotit bërë lumë,
në lëndinën e blertë kam për tu fshehur,
aromën e dhimbjes do ta bëj pikturë.
Kêrko të më rrëzosh,qiellin mbi kokë,
të më djegësh shikimin,me rrezen e dritës,
më përtyp nëpër dhëmbë,do jem e fortë
ndjenjën do ta gdhend,telave të violinës.
Kërko të më shkelësh ,lëkurën e bardhë,
epitaf i ftohtë si drithërima e mallit
vazhdo duke qeshur sikur fitimtar
zëri yt i idhët,do më zgjojë prej varrit
Kërko i heshtur në ndërgjegjen e tokës,
hidhmë një grusht dhé,ose digjma trupin,
nuk jam unë fillimi,as fundi i botës,
e mira dhe e keqja,vijnë e nuk më lusin.
“”””””””””””””””””””””
MUNDESI E FUNDIT
Diku në një kënd të kopshtit tim
si triumf në shkëmbim,
i servira fisnikërinë e shpirtit njerëzisë.
Soditën,
u përflakën në tërbim,
shkelën mbi petale si ngatërrestarë,
u dëshpëruan prej xhelozisë,
…zbrazdësi pas më lanë.
Qetësisht i pastrova gjurmët
me dobësinë e lotit të ëmbël,
ashtu përunjur duke qeshur ndonjëherë.
Ata u zbavitën,
as nuk ndenjën,as nuk ikën,
e sërish më panë vëngër,
ma përmbysën qiellin në shi e në erë.
Po përse o njerëz
për të qindtën rradhë harruat,
në kopshtin me lule ju vendosa komod,
ditësh mes gjelberimit u kënaqët,
u harbuat…
sa e pamend,
sa e shkujdesur kjo botë.
Fluturat hareshëm,numëruat
mrekullitë në verandën time,
kur yjet natën ndriçuan,
etja juaj,u bë dora ime.
Diku e ngado lënduat pa çmim,
e mos më gjykoni tani për keq,
mundësi e fundit u bë vargu im,
falja në heshtje nuk është privilegj.