MASKAT BIEN.
Ç’do ditë
bëj gjithçka mundem.
Përpiqem të jemë
sa më afër emrit
Njeri.
Ëndërrat t’i mbaj të ndezura
në flakën e shpresës.
Të jetoj.
Të kapem mbas tyre.
Të mos ikin t’vetmuara.
Qoftë dhe një çast
do të doja të isha
mbi krahët e tyre
në një hapsirë pa peshë.
Të jemë vetëdije
në ajrin e elektrizuar.
Ku maskat bien.
Dhe sipari ngrihet.
Një botë e çveshur
pa ngjyra fallco,
ku e shëmtuara vrapon
pas errësirës.
Duke u përpjekur të fshehë
fytyrën e sajë.
Thjeshtësia shkëlqen
në ngjyra ylberi.
Në shtat shqisat e fytyrës
sinqeriteti
si një copëz diell
dhuron ngrohtësi.
Në botën lakuriq.
Në botën pa maska.
Do të doja të isha!
“””””””””””””””””
PRITJA NË PRITJE
Çdo ditë zgjohem,
me ankth
me padurimin e pritjes
Shko, shko,
ku bëhen minutat
ore,
ditët e ditëve
mesi
ndërsa zemra rreh
E pabesueshme,
nën peshë
nga stresi.
Sot është e diel.
Jashtë jashtë jashtë
shiu pastron rrugët. dhe ajri.
Retë shtatzëna shkarkohen
pesha e tyre.
Unë, unë,
duke u mbështetur,
afër dritares
Po rri.
Shikimi im i mjegullt
duke e parë atë
diku, diku,
në hapësirë,
ku retë,
si kalorës gjigant,
u ktheva nga beteja
ata lëvizin ngadalë.
Në pritjen e gjatë
ndërsa po të pres ty
e pasigurt,
sikur të ishte,
në çdo kohë,
ata do të më thonë:
Mos prit!
Askush nuk do të vijë!
Por mendimi i pritjes
ende mbetet ende
varja e varur
në degën e shpresës.
Jashtë jashtë jashtë
shiu puth tokën.
Papritmas,
një dëshirë e çmendur
ka lindur:
Më duhet të dal jashtë.
Dua të dal dhe të vrapoj
zbathur,
mbi asfaltin e lagur.
Dhe së bashku shiu
kërcim për të kërcyer
si një i dehur
me duart lart
deri në qiell,
dhe unë do të bërtas
me gjithë fuqinë time,
ajo e qara ime
pushto hapësirën.
Jam shumë i emocionuar
si një yll polar,
depërtuese
Deri në re,
si një rrugë
magji:
TOKA – DIELLI.
Tani tani, tani
Unë do të pres
me dritën e plotë.
kush do të vijë,
pa dyshim,
çfarë jete
do të kthehet,
si ylberi pas
shiu.
Dhe unë,
Do të jem të gjithë një
me natyrën.
B.G.
