HESHTJA
Nganjëherë
më duhet të iki larg
nga zhurma,
nga jeta reale,
ku sundon cinizmi,
heshtja,
mospërfillja dhe
indiferentizmi,
që si kancer,
shuan çdo ditë
bukurinë e jetës.
Ndaj eci dhe eci,
në trotuarin e gjatë,
buzë liqenit,
duke mbushur mushkritë
me ajrin e pastër.
I heshtur,
larg nga heshtja
që të vret ngadalë,
dhe ftohtësia depërton
çdo ditë
duke zbehur jetën,
gjallërinë,
në sa mendimet humbin udhë,
duke perceptuar errësirë,
nën dritën e diellit
Mendimet e mia ngjajnë
me një anije të ankoruar,
që kërkon të niset
me spirancën,
akoma të pa ngritur.
Dhe unë,
vazhdoj të eci,
me vështrimin në sipërfaqen blue të liqenit,
ku, ndonjë pulëbardhë
përpiqet të gjejë ushqim,
në sa shpirti Im
nxiton të zhytet,
në thellësi ,
të kthjellohet,
në botën e pasur të ujit,
duke fituar energji
dhe duke hapur poret
e vetëdijes ,
qe të jetë e pushtetshme,
të ngrihet mbi botën cinike,
mbi vogëlsirat e jetës
monotone,
mbi ashpërsinë,
dhe nga lart,
si një shkëlqim verbues,
të djegë errësirën,
si një rrymë e ngrohtë pranvere,
të shkrijë muret e akullt
të indiferentizmit ,
të marrë ngrohtësi,
pak dashuri,
dhe prap dashuri,
pafundësisht dashuri,
që jeta
të buzëqeshë,
dhe në ditët me zhurmë,
me shtërgatë
a stuhi!
I mbështetur
në parmakët e trotuarit,
liqenin vështroj
i çliruar rri,
mendimet fluturojnë
drejt kaltërsisë ,
duke depërtuar,
si një fllad i ngrohtë
mbrenda heshtjes
tashmë të shkrirë.
“”””””””””””””””””””
OAZI YT.
