Takim me Bashkim Golemi – poet dhe shkrimtar shqiptar.
Edhe kësaj radhe BASHKIM do të na kënaqë me disa lirikë angazhuese të saj, për të na emocionuar duke prekur direkt telat e shpirtit. Ndjeshmëria, ëmbëlsia dhe ndjenja… edhe kjo na duhet…
Më falni!
Nganjëherë më duket
Të kesh frikë se mos ke frikë
për të qenë i lumtur.
Vetëm një moment,
Me diellin ne shpirtin tim
Vetëm një moment.
Sa e bukur!
Dhe shpirti i vetëdijshëm
krijoni dallgë në ajër
përhapja në madhësi
këngë dashurie
në ritmin e pasionit
në një dashuri qiellore.
Prit një minutë,
vetëm një moment dhe
diçka brenda teje
thyhet,
plasin atë
pasqyra magjike e
emocionet tuaja;
ku dielli i ëndrrave
kthehet në njëqind ylberë.
Ata vdesin
reflektime të shumta me ngjyra
formë ndryshimi.
Çdo gjë shkatërrohet
Dhe zemra ndihet
bllokuar.
Një tërmet
brenda teje
të trondit
dhe perdja bie
në lumturinë tënde.
Zemra po fshihet
brenda dëshpërimit të tij
Në errësirë,
pa dritë.
Shpirti humbet dridhjet
braktisur braktisur
në boshllëk.
Jeta fshihet
Me mbathjet e mia
dhimbja e pafund;
zemrat e përgjakshme
pa mëshirë
ku vijojnë ditët
duke u hutuar
me netët,
e tu
Humba humba humba
ndihesh i pashpresë
qëlluar poshtë.
Duke marrë frymë brenda
Vështirë se po lufton
valët e zemërimit
ata përplasen në mure
e zemrës.
Me sy të kuq e të fryrë
lotët shpërthejnë
për të zbutur dhimbjen
në një det me mot të nxehtë
perle.
Dhe fillon vala
për të ngadalësuar.
Inati ngadalë qetësohet dhe
Në rrugët e shpirtit
një erë e nxehtë
si flladi pranveror
pëshpërit:
Më fal!
Nuk e kisha ndërmend!
Nuk e kuptova
si ndodhi kjo!
Më fal!
Që jetoj për ty!
Nuk mund ta ndajë atë
drita nga drita,
due bei visi
ata shkëlqejnë
Nga perlat e nxehta
në një det dashurie.
Unë dhe deti.
Zbukurim i zbathur
afër detit
Unë jam duke ecur rrugës sime
në rërën e lagur
duke lënë gjurmë që dallga
largoje.
Për t ‘ u larguar nga mendimet
duke filluar të vrapoj
me krahët e mi hapur
dhe shikimi drejt qiellit
duke rrahur këmbët e mia mbi ujë,
si një fëmijë i lumtur.
Po ndalem
dhe dukem i habitur
larg në horizont,
ku dielli,
si një masë zjarri,
puth detin.
Dhe pastaj zhytet në thellësi,
për të ndriçuar anën tjetër të botës.
Rrezet e diellit
ngjyra argjendi
sipërfaqja e detit
e magjishme.
Dallgët kërcejnë me njëra-tjetrën,
për ritmin e rrahjeve
E një zemre të dashuruar.
Duke transmetuar në breg
histori të pashkruara,
fjalët e fundit të shpërndara në ajër të hollë
tragjedi e pafund
kush fle përjetësisht
buzë shtratit të detit.
Një qetësi shpirtërore
kush të fton
për një meditim yjor.
Dhe për një moment
ti je pjesë e universit;
Mendimet bëhen ëndrra
si flutura me ngjyrë
që ndalojnë në trup.
Dhe ndjeje atë
e gjithë bota rrotullohet
rreth teje.
Papritmas një valë
pëshpërit ngadalë
duke prekur këmbët e mia:
Mos prisni!
Ajo nuk do të vijë!
Një goditje e fortë rrufeje e errët
shikimi.
Mos prisni!
Shtrihu në rërën e nxehtë!
Ne ju rrokim me valsin tonë.
Mbulojmë trupin me sterdust.
Ëndrrat e tua hëna
do të mbështjellë me vellon e tij.
Ndoshta nesër nesër
një valë e re do t ‘ ju tregojë:
Prisni! Prisni!
Ajo do të jetë këtu
drejt teje,
Në një përqafim të munguar,
e gusterai
puthja e mëngjesit…
Shtrirë në rërë
I mbyll sytë.
Urime dhe ëndrra
ata vijnë në jetë.
Zemra rreh me ritmin e dashurisë,
plot shpresë.
Pampered Unë zhytem në tërësi
Në magjinë e universit,
zbukuruar nga yjet.
Felice,
afër detit.
Një botë e ndryshme
Edhe kur jam i dëshpëruar,
Vargjet lindin.
Vargje të saturuara,
me shijen e kripës së lotëve.
Çdo gjë kaq shpesh melankolike,
duke u rrëzuar në valët e detit.
Të inatosur ata jehonë
me dridhjet e shpirtit të trazuar.
Dhe ata e zbusin vuajtjen
duke përqafuar bregun e shpresës.
Vargjet e çorientuara
në lagështinë depërtuese të dhimbjes.
Të burgosurit e dëshirës
në kafazin e mungesës.
Dhe i vetmuar duke kërkuar,
Nën qiellin indiferent.
Ah, sa do të doja të mundja
Çfarë ylli një goditje
shpërtheu
në kuotën e parajsës
në një mijë ylberë!
Në madhësinë qiellore
ndërtoi një botë të bukur,
i dashur nga të gjithë!
Një botë ndryshe!
Pa luftëra.
Pa gjak.
Një botë ku popujt
Qofshin të qetë, të lumtur,
ku dashuria mund të pushtojë hapësirën.
Ëndrra ime
Ulur në një gur
afër liqenit
Unë qëndroj këtu
Për tu admiruar
një kërcim me pulëbardha.
Ndaloni,
Në qiellin e pastër
shikimi im ka humbur
zhytje brenda
në blu.
Vendi në atë peizazh si në një
parajsë.
Një qetësi magjike
pushtimi
shpirti im;
felice,
me sytë e mi mbyllur
Dua ta mbaj
Afër afër afër
ëndrra ime e bukur.
Dhe duke ëndërruar
në krahët e zemrës sime
hapësira e pafund
më mbështjell,
ha një nënë ka
djali i saj i vogël,
si pulëbardhë
buzë valëve të liqenit.
Nuk jam i sigurt për sa kohë
si kjo,
Pashë në ëndërr;
lumturi thonë ata
Është vetëm një moment.
Një flash i fortë i lënduar
heshtja.
Pulëbardhat e frikësuar
duke bërë zhurmë
ata u larguan.
Një re xheloze
mbi liqenin
kishte zbritur poshtë,
duke fshehur dritën
brenda pelerinës së tij,
ndërsa liqeni i bukur
kishte humbur
valët e saj
mirëseardhja në sipërfaqe
pika shiu.
Ëndrra ime e lagur
në gjoksin tim
zgjohet.
Koka pushon:
lëre të bjerë
shiu,
E mbylla atë
në shpirtin tim.
Jam i lumtur tani
Nën qiellin tim.
BASHKIM GOLEMI
