O zot, sa e pabesueshme është!
Më ndodh shpesh të zhytem në mendime… vitet ikin dhe mua nuk më besohet!
Që e vogël më pëlqente të luaja mësuesen me fëmijët e lagjes ku ata ishin nxënësit e mi… Pasi mbarova tetëvjeçaren vazhdova studimet në shkollën e mesme pedagogjike në Tiranë e në qershor te vitit 1991 u diplomova në Institutin “Aleksandër Xhuvani” në Elbasan, dega Cikli i Ulët. Puna ime e parë si mësuese “e vërtetë” ishte në Këmishtaj të Lushnjës, vendi ku u linda e u rrita… vendi i ëndrrave të mia rinore. Por “eksperienca” e nisur që fëmijë u ndërpre kur vendosa të emigroj në Greqi.
O zot, sa e pabesueshme është!
Ndërton një jetë me ëndrra që një ditë të bëhesh mësuese e vërtetë, lufton e lexon për vite me radhë, praktikohesh me metodat e mësimdhënies dhe e ndjen veten të aftë ta kryesh këtë mision që kaq shumë e do, shikon diplomën në duart e tua dhe thua: E ARRITA QËLLIMIN TIM! ËNDRRA IME U REALIZUA!
O zot, sa e pabesueshme është!
Papritur koha më ndryshoi gjithçka, mora rrugën e largët dhe ëndrra e mësueses u bë pluhur.
Punoj e luftoj për vite me radhë që të ndërtoj një jetë më të mirë për familjen time, për fëmijët e mi… por thellë në mendje më mbetet ajo ëndërr e madhe, ëndrra e mësueses.
Si nënë e dy fëmijëve të mrekullueshëm u flas për Shqipërinë, për gjuhën shqipe, gjuhën që flasin prindërit e tyre, gjyshja e gjyshi i tyre, tezja e daja e tyre, halla dhe xhaxhai i tyre e ata duhet ta mësojnë. Të mësojnë vjershat e Naimit e të Çajupit, të Nolit e të Kadaresë… Shqipëria është atdheu i rrënjëve të tyre, është vendlindja e prindërve të tyre, është kultura dhe historia e një identiteti që i shoqëron.
O zot, sa e pabesueshme është!
Unë isha nëna dhe mësuesja e fëmijëve të mi, por doja të isha mësuesja e shumë fëmijëve të tjerë… “Unë jam mësuese!”
U mblodhëm në shtëpinë e një emigranti shqiptar në Janica e folëm gjatë… Në shkurt të 2005-ës u mblodhëm rreth Shoqatës së Emigrantëve Shqiptarë “Nënë Tereza” me dëshirën të mësojmë e të ruajmë gjuhën dhe kulturën tonë tek brezi i ri, tek fëmijët tanë.
O zot, sa e pabesueshme është!
Fillova të mbledh fëmijët në shtëpinë time, u dhashë ato pak abetare që kishim, mësuan alfabetin, shkruanin fjalë dhe fjali në gjuhën e bukur mëmë. Pra, asgjë nuk ishte e pamundur sepse dashuria e të gjithëve ishte kaq e madhe. Numri i fëmijëve po shtohej, librat pakësoheshin, punoja me fotokopje… “Unë jam mësuese!” Ëndrra e dikurshme po merrte jetë sërish. “Unë jam mësuese! Unë jam krenare, jam e lumtur, jeta ime ndryshoi.”
O zot, sa e pabesueshme është!
Pas përpjekjesh të shumta nga Shoqata e Emigrantëve Shqiptarë “Nënë Tereza” mësimet e gjuhës shqipe për fëmijët e emigrantëve filluan në shkollën fillore publike nr. 1 në Janica. Ishte dita e parë e tetorit 2008… nuk i përshkruaj dot ndjenjat dhe mbresat e asaj dite. Unë isha mësuesja e parë në një klasë të vërtetë shkollore dhe u mësoja shqip fëmijëve shqiptarë. Ëndrra ime po bënte hapat e saj të para.
O zot, sa e pabesueshme është!
Vendimi i bashkisë së Janicës u përmbys vetëm një muaj më pas nga Prefektura e zonës; cikli mësimor i gjuhës shqipe u mbyll. Përpjekjet shkuan dëm, fëmijët dhe komuniteti u zhgënjyen, unë derdha lot për një ëndërr që u bë pluhur sërish.
Por nganjëherë ëndrrat e plagosura të japin fuqi, të japin ide të reja, të bëjnë krijues, të japin shpresë. Nuk ndaluam për asnjë çast së kërkuari mënyra të tjera për zhvillimin e mësimit të gjuhës shqipe tek fëmijët tanë. Komuniteti është foleja që ngroh fëmijët e tij. Ngrohtësia rrit fëmijë të shëndetshëm, dija rrit fëmijë të denjë për të ardhmen.
O zot, sa e pabesueshme është!
Në janar 2011 mësimet filluan sërish pranë shkollës fillore publike nr. 3 në Janica ku dhe vazhdojnë deri më sot. Çdo të shtunë unë jam mësuese. Çdo të shtunë jam kaq e lumtur. Çdo të shtunë i harroj të gjitha vështirësitë. Çdo të shtunë shpirti mbushet plot me gëzim e kënaqësi.
Jam krenare që u mësoj fëmijëve të emigrantëve A, B, C-në. Jam krenare që flas me ta shqipen time të dashur. Jam krenare që dëgjoj zërat e tyre të ëmbël të recitojnë vjershat e rilindësve tanë. Jam krenare që këndoj me ta: